تنگه ابوقریب

حتما این روزها بروید به دیدن تنگه ابوقریب

سکانس یک:

مجید دکتر گروه هست و پشت کامیون به سمت تنگه ابوقریب،کتاب پیرمرد و دریا میخواند و میگوید: ما اهل جنگ نیستیم برای دفاع 

میرویم،دفاع از ناموس و سرزمینمان

سکانس دوم:

عمو خلیل فرمانده گردان هست.صورتش پر از ترکش ،پشت خاکریز نشسته و با تمام بغض های دفن شده توی گلویش می گوید:

تن بچه هام سالم بود.حاجی میفهمی بچه ها یه ترکش هم نخورده بودند،بچه ها از تشنگی شهید شدند

سکانس آخر:

از فرمانده دستور رسیده که چند دقیقه حمله نکنید،بگذارید تانک های دشمن آرام بگیرند و بعد یک دفعه حمله کنیموعمو خلیل و مجید و حسن با تن زخمی و خسته  زیر آفتاب نشستند.عمو خلیل میگه دیروز فلکه آب را بستم تا براش یک زانویی بخرم.اما نخریدم و الان

اینجا هستم.مجید میگه: نترس هستن کسایی که فلکه آب را باز کنن

بهار نویس:

لطفا این روزها به تماشای تنگه ابوقریب بروید...

به دیدن بچه هایی که لیاقتشان بود تا بر بال اون همه سیمرغ طلایی بنشینند و راهی آسمان بشوند....

بچه هایی که جنگیدن  تا ما..

هممون،از اون اقایان سیاستمدار تا ما خرده ریزه ها...

فلکه آب را باز نکردیم که هیچ،یک قفل هم بر سرش زدیم و گفتیم:کی گفت بروید؟..

گند زدیم..خراب کردیم..بدجور...

و چقدر بد که هنوز پر ادعاییم...

سخته جواب بچه های تنگه ابوقریب را دادن...