خودتو که پیدا کنی،خیلیا رو گم میکنی. به نظر من که گمشون نمی کنیم .یک جوری بهشون آدرس اشتباه می دهیم که برای پیدا کردنمون باید به هزارتا ویز و بلد و نشان متوسل بشوند تا شاید پیدامون کنن. بیا دم گوشت یه چیزی بگم : من که میگم این شروع یه مسیر جدید و قشنگه ،چون باهامون هم ساز نیستند.راستی دلت شور نزنه.خودشون می فهمن حتی اگر به روی خودشون نیارند
اینقدر نبودم و ننوشتم که نوشته هایم ،خواننده ای ندارد.میگم پس بریم یه دست به در و دیوار وبلاگ بکشیم.مثلا یه قالب قشنگ اگر پیدا کردیم.
البته این قالب های خود بلاگ را اصلا دوست ندارم.کجا قالب رایگان دارند؟
یک وقت هایی با خودم می شینم و میگم:
ایکاش فلانی با اون ویژگی هایی که دیدم رفیق فابریک و صمیمیم بود.اینطوری از دست حرف های چرت و پرتش دور بودم و قطعا تو پیشرفت و ایده پردازی هام کلی حمایتم میکرد و .و اینقدر حواسش به عقب افتادن از نداشتن دوست پسر نبود
بعد از کلی خاک خوردن وبلاگ و به نقطه جوش رسیدنی که دلم میخواهد بیام و کنج اینجا بشینم و یه دنیا حرف بزنم و غر بزنم.
دیدم آخرین مطلبم هم غرغر هست. خب چرااااا با آدم یه کاری می کنید که پر از حرف هایی که بوی غر زدن و شکایت کردن،بشویم!!!
بله ،با شما هستم.هم شمای قوم و خویش و هم شمای دوست تو هر رده صمیمیت
یه چیزی تهش بگم و برم،یعنی نرم شاید یه کم سبک بشوم.هیچی فقط اینکه هرکاری بقیه انجام بدهند خیلیی زشته و بده، اما اگر همان کار را بچه خودت انجام بدهد عالیه و نشانه پیشرفتش تو این مملکته
یک سری موضوعات عادی برای تو بد هست و پر از خط قرمز و اخطار،اما برای بقیه اصلا بد نیست ..
آخه بقیه حق دارند بالای منبر بروند و ازمدرک خاک خورده لیسانس ته انبار و شوهر تور کرده وسط خیابان و لباس های آنچنانی خیابان هفت تیری و آرایش های آپدیت شده شان دفاع کنند و بکوبونند وسط فرق سرت.اماااااااا
تو حق نداری پشت سکوت و بی خیال هایت ، پز، مدرک ها و درس هایی که با عشق خواندی و تجربه های جذاب و جنگ های کاریت و رفیق شدن با تک تک کافه های شهر و محو سریال و کتاب هایی که دوستشون داری و غرق تصوراتت و پیدا کردن هزارتا دوست مجازی و حقیقی ات را بدهی.
تو هرکاری بکنی،باید جلوی آدم های طوری رفتار کنی که ، آره خوش به حال تو و...
ولی کور خواندی شخص واشخاص مورد نظر،من بازهم سکوت میکنم تا بیشتر تو دنیای بی خبری ات از تصورات و کارهای مورد علاقه یی که انجامشان دادم، دست و پا بزنی
از قدیم میگفتند که..
جنگ، جنگ است.پر از درد و مظلومیت و بی پناهی و آوارگی و بی خانمان شدن هزاران زن و بچه.پر از قصه های تلخ و عاشقانه زیر گلوله های آتش.
هنوز هم میگوییم : جنگ ،جنگ است و پر از درد
اماااااا
بعضی ها انگار برای جنگ هم رنگ و نژاد تعیین کرده اند. برایش تیترها و منبرها رفته اند که ، بی گناه و آواره و زخم خورده فقط مردم اوکراین ..بعضی ها عدالتاشان..اصلا عدالت ندارند که اگر داشتند دلشان به حال و روز بچه های فلسطین و سوریه و افغانستان هم می سوخت.
میگم هان،حداقل افکار احمقانه تان را اینجا سانسور کنید.جنگ،جنگ است .پر از درد،چه وسط اوکراین باشد یا وسط کوچه های سوریه
مهدی سلحشور میگفت:
فردای سقوط خرمشهر، بعثی ها جسد عریان و بی جان دختری را کنار کارون به تیرکی بستند. سه شهید دادیم تا جسد پایین امد و با احترام دفن شد... صد پسر در خون بغلتند، گم نگردد دختری
این غیرت های شما از جنس کدام غیرت ها هست؟..غیرت های دینی و خدا و پیغمبری یا غیرت های تازه اختراع شده خودتان؟ هرکی این جنس غیرت را بهتون فروخته، سرت کلاه گذاشته.پر از ناخالصیه
یعنی هیچ جا نمیتونی حرف دلت را بزنی.خودمونیش را بگم: غیبت کنی، غرغرهات را بزنی و شکایت فلان شخص را کنی.بالاخره یک فضولی این وسط هست.تو یکی از این شبکه های مجازی دنبالت میکنه و با هر متن خواندن ،میگه دیدی بالاخره تیکه اش را بهم انداخت .دوستان،آشنایان، اقوام اگر اینجا هم حضور دارید اعلام موقعیت بفرمایید.
قدیم ترها با بهانه و بی بهانه، با یه کیلو سبزی خوردن می رفتند خانه همدیگه و چهارزانو وسط ایوان یا اتاق نشیمن می نشستند و سر حوصله با هم درد و دل میکردند. حرف هایی را بهم می زدند که حداقل ته دلشون قرص بود که بین همه پخش و پلا نمی شود.
این روزها فنجون های قهوه و شیرینی های فرانسوی جای سبزی خوردن را گرفته و خیلی شیک و مجلسی روی مبل لم میدهند و غرغرها و شکایت هایشان رو توی دنیای مجازی میگن و منتظر هزارتا لایک و کامنت که الهی قربونت برم ، آره همه بد هستن وااای چه میکشی و...راستی ،حواست باشه نباید نقدشون کنی یا بگی تقصیر خودتونه از بس خوشبختیتون رو توی این دنیا و برای آدم ها جار زدید و حالا..چرا؟ چون به ثانیه ای بلاکت می کنند و کامنتت را استوری که مگه ما گفتیم بیاین فالوومون کنید؟.پس چی ؟ این همه خودت را میکشی که دیده بشی وگرنه سرت را گرم دنیای حقیقی خودت میکردی
بعضی پیشنهادات کتابی یا فیلمی، در حد یک پیشنهاده دوستانه و ببینید بد نیست، هست.اما این بار پیشنهاد فیلم ، خانه گوچی از آن دسته پیشنهادات دوستانه و حتما ببینید هست.از آن فیلم هایی که از الان بگم که دو ساعت هست و سر فرصت باید ببینید ،چون هم دیالوگ هاش و هم حرکات بدنشون پر از حرف هست.
راستی،تا یادم نرفته بهتون بگم که آخر فیلم تصوراتتون درباره قصه های ذهنتون درباره پشت پرده های برندهای معروف جهان تغییر میکنه، وقتی می بینی از گوچی فقط یک اسم برای خاندانش باقی مانده و شهرت و درآمدش از آن دیگرانه......پس حتما ببینید.
