حسادت این روزهایم

این روزها عجیب حسود شده ام

حسادت به ادماهایی که برای یک روز هم که شده از باب الجواد وارد میشوند و روبروی گنبد طلاییت ،زیر آفتاب گرم خرداد و با لبهای خشک شده از 

عطش روزگی میگویند:

السلام علیک یا  علی ابن موسی الرضا

نباف خیال هایت را

گاهی وقت ها اجازه خیال بافی تو ذهنت را هم ازت میگیرند

بهت اجازه نمیدهند حتی توی خیالت ،رویاها و خیال هایت راببافی

جنگ داخلی

چند روزی هست که جنگ بالا گرفته است.جنگ داخلی را میگویم..جنگ بین افکارم را..جنگ بین افکار خودم و ارزش ها هست

و وقتی جنگ شدت میگیرد که آدمها را میبینم..آدمهایی که ارزش هایشان هیچ معنای ندارد..هیچ وقت وارد دنیای عقاید آدمها نشدم.هرکس

عقایدش برای خودش قابل احترام.اما قبول کنیم ارزش بعضی از عقاید آدمها کاملا بی ارزش هست.و جالب زمانی که دفاع میکند از این بی 

ارزشی ها

ماه عسل و..

عقاید و نگاه های آدمها باهم متفاوت است

این روزها وقتی ماه عسل را میبینم،تا مدتها کلی فحش و نفرین نثار دولتمردان کشورم در هر زمینه ای میفرستم که دستتان درد نکند که

بلد نیستید حق یک ورزشکار را بگیرید..بلد نیستید به روستاها آب برسانید و بلد نیستید حمایت کنید از اقوامی که در مرزهای ایران دنبال 

گورهای دسته جمعی اقواشان میگردند.

دوربین هایی که خاک خوردند

تو کتاب ،لذتی که حرفش بود،پیمان هوشمند زاده نوشته: توی عکس ها به ببیننده ای لبخند میزنیم که در زمان آینده داره به چهره های ما 

نگاه میکند.یا یک جای دیگه کتاب میگه :عکس ها پر از قصه هستند.

لا به لای وسایل قدیمی دنبال اولین دوربین عکاسی میگردم که راهش به خانه ما باز شد.از شدت خاکی که که روش نشسته،نمیتونم 

رنگش را تشخیص بدهم.با دستمال خاک هایش را کنار میزنم.یکهو تمام خاطرات به مغزم هجوم می آورند..نگاتیوهای سی و شش تایی 

که برای ثبت لحظات توی دلش کلی دلشوره میگرفتی که خدا کند خوب بیافتم.آخه اون وقت ها گزینه دیلیت و دوباره عکس بندازی وجود 

نداشت.و این آغاز یک ماجرا بود.مرحله بعدی کلی قربون و صدقه رفتن آقای داداش بود که برو عکاسی علی آقا تا عکس ها را ظاهر کند.

و دل نگرانی یک هفته و کلی خیال بافی که توی عکس چطوری افتادیم.

عکس ها که به دستمان میرسید یک پروژه خندیدن و جیغ کشیدن داشتیم که وااای نگاه کن ،چرا چشمام بسته افتاده؟..چرا روسریم کجه؟

. اما...

عکس هایمان هم پیشرفت کردند.اگر دوستش نداری خیلی راحت دیلیت میشه و دوباره..دلت بابت تعداد عکس هایت شور نمیزند که 

نکند نگاتیو پرشود و کلی عکس ننداخته..و از همه شاید تلخ تر که عکس هایمان دیگر قصه ای ندارند..برای گرفتن عکس های دسته 

جمعیمان نیازمند یک عکاس نیستیم..

.

باران های اردیبهشت

ممنون اردیبهشت جان که باران هایت را با خودت نبردی و امانت گذاشتی در دستان خرداد

و همچنان باران رحمت الهی..الهی بی خطر و بنشیند بر جان و حال دلمان را خوب کند