باشد لایک می کنیم

باشه ، راضی هستیم که عکس ها و استوری های برفی شما  را لایک کنیم و سرمایش را بخوریم.امیدوارم خدا هم از ما راضی

باشد و برایمان کلی برف به خیر و برکت بیاورد.باشه خدا، قبول؟

افسون

نه فکر کنید و نه استخاره کنید.بروید این انیمیشن را ببینید.

کی گفته؟..

امروز برای اولین بارف یک آویز تمام مروارید توی گردن یک پسر دیدم .صبر کنید نگید خب بنده خدا...

بنده خدا ،پسر است و ادعا دارد که،چه کسی گفته زیورآلات و لاک و خط چشم فقط برای دخترا هست؟

همین

عوض شده ام؟

دعوام نکنید.بعد از مدتها پیدایش کردم و سر حرف هایم باهاش باز شده.حرف هایی که یک گوشه از کله ام مچاله شده بودند.

میگم، فکر کنم این دوسال کرونا خیلی تغییرم داده است.آنقدر تغییر که وقتی بهم پیام میدهد و برای یک سفر دوست داشتنی باهام خداحافظی می کند ، با چندتا استیکر و قلب و لبخند و بغض که نشان از خوشحالی  و دلتنگی ام باشد. باهاش خداحافظی میکنم  و بهش  میگم: می بینمت.

همین.همین برای منی که قبل ترها بغض گلویم را می گرفت و توی دلم شروع به دعوا با خدا می کردم که پس من چی؟

میگم : خدای، یعنی توی دل و ذهنم امیدی دیگه نیست  تا به دعاها و تصوراتم رنگ واقعیت بدهی؟..یعنی خودم از خود قبلیم با آرزوهام اینقدر فاصله گرفتم؟

خداروشکر دوباره پیدایت کردم

هنوز اینستاگرام به قوت خودش باقی .هنوز پر از آدم های خوب با کپشن های دلی و عکس های بدون فتوشاپ هست و هنوز روز به روز به تعداد شاخ هایش اضافه می شود.شاخ تو هر زمینه و با هر عقیده و ظاهر و باوری که پیج هایشان قفل نیست و کامنت هایشان باز که هرچه دل تنگت می خواهد بنویسی اما حواست باشد که به یکباره برایت شعار سر می دهند که ..

هنوز اینستاگرام به قوت خودش باقی است اما، نگاه مخاطبینش عوض شده است.یا دنبال تبلیغ و ورق زدن صفحات زندگی خصوصی آدم ها هستند یا  نشستن پای صحبت های آدمی که ادعای روآوردن پرونده ها را دارد. تعداد آدم های ساده و خودمانیش کم شده و باید بچسبی به آنها و کپشن ها و استوری های ساده شان

خواستم چندباری توی اینستاگرام حرف های توی کله ام را بنویسم اما..

ولش کن.خدا روشکر که دوباره وبلاگم را پیدا کردم

یهو یادت افتادم

 

بعد از ده ماه بی هوا، وسط شلوغی ها و خلوتی های سرم یهو یادم افتاد، ااااا من قدیم ها یک وبلاگی داشتم که هرچند روز توش کلی متن می نوشتم ، اماالان.......شاید باورتون نشه ، اما هرچی فکر میکردم حتی آدرسش هم یادم نمی آمد تا اینکه توی سرچ گوگل پیداش کردم.

سلام وبلاگ جان.

چقدر دلم برای روزنگار و فکر نویسی های ساده و بدون کلی بالا و پایین کردن توی دلت تنگ شده بود. برای اینکه تازه موتور نوشتنم بعد از صحبت های جذاب اون استاد معروف که گند زد به ساده نویسی هایم ، روشن شده بود  خوبی؟ چه خبر؟

خبر سلامتی.خبر این سالهای کرونایی و درگیری های فکری و جیب های نیمه خالی و آرزوها و تصوراتی که هی کم رنگ و پر رنگ می شوند.خبر از حرف هایی که توی سر و گلویم دفنشون کردم و هی گفتم بی خیال. خبر ..میدونی اگر دوباره موتور نوشتنم روشن بشه که کلی خبر و حرف برای گفتن باهات دارم

راستی.سلام.شماها کجایید؟ خوبید؟