مهدی سلحشور میگفت:
فردای سقوط خرمشهر، بعثی ها جسد عریان و بی جان دختری را کنار کارون به تیرکی بستند. سه شهید دادیم تا جسد پایین امد و با احترام دفن شد... صد پسر در خون بغلتند، گم نگردد دختری
این غیرت های شما از جنس کدام غیرت ها هست؟..غیرت های دینی و خدا و پیغمبری یا غیرت های تازه اختراع شده خودتان؟ هرکی این جنس غیرت را بهتون فروخته، سرت کلاه گذاشته.پر از ناخالصیه
یعنی هیچ جا نمیتونی حرف دلت را بزنی.خودمونیش را بگم: غیبت کنی، غرغرهات را بزنی و شکایت فلان شخص را کنی.بالاخره یک فضولی این وسط هست.تو یکی از این شبکه های مجازی دنبالت میکنه و با هر متن خواندن ،میگه دیدی بالاخره تیکه اش را بهم انداخت .دوستان،آشنایان، اقوام اگر اینجا هم حضور دارید اعلام موقعیت بفرمایید.
قدیم ترها با بهانه و بی بهانه، با یه کیلو سبزی خوردن می رفتند خانه همدیگه و چهارزانو وسط ایوان یا اتاق نشیمن می نشستند و سر حوصله با هم درد و دل میکردند. حرف هایی را بهم می زدند که حداقل ته دلشون قرص بود که بین همه پخش و پلا نمی شود.
این روزها فنجون های قهوه و شیرینی های فرانسوی جای سبزی خوردن را گرفته و خیلی شیک و مجلسی روی مبل لم میدهند و غرغرها و شکایت هایشان رو توی دنیای مجازی میگن و منتظر هزارتا لایک و کامنت که الهی قربونت برم ، آره همه بد هستن وااای چه میکشی و...راستی ،حواست باشه نباید نقدشون کنی یا بگی تقصیر خودتونه از بس خوشبختیتون رو توی این دنیا و برای آدم ها جار زدید و حالا..چرا؟ چون به ثانیه ای بلاکت می کنند و کامنتت را استوری که مگه ما گفتیم بیاین فالوومون کنید؟.پس چی ؟ این همه خودت را میکشی که دیده بشی وگرنه سرت را گرم دنیای حقیقی خودت میکردی
بعضی پیشنهادات کتابی یا فیلمی، در حد یک پیشنهاده دوستانه و ببینید بد نیست، هست.اما این بار پیشنهاد فیلم ، خانه گوچی از آن دسته پیشنهادات دوستانه و حتما ببینید هست.از آن فیلم هایی که از الان بگم که دو ساعت هست و سر فرصت باید ببینید ،چون هم دیالوگ هاش و هم حرکات بدنشون پر از حرف هست.
راستی،تا یادم نرفته بهتون بگم که آخر فیلم تصوراتتون درباره قصه های ذهنتون درباره پشت پرده های برندهای معروف جهان تغییر میکنه، وقتی می بینی از گوچی فقط یک اسم برای خاندانش باقی مانده و شهرت و درآمدش از آن دیگرانه......پس حتما ببینید.
دیشب استوری زد که:
امشب ،شب آرزوهاست و خدا با یک نگاه ویژه تری به آرزوهامون نگاه می کند.پس تا می توانید آرزو کنید و همه شو بسپرید به خودش..خدا بزرگه..ازش چیزای بزرگ بخواید
حالا نمی خواهد خودت را سرزنش کنی که اااا دیدی یادم رفت اون یکی آرزوم را هم بگم.اشکال نداره.تک تک ساعت ها و روزهای این سه ماه،روز و ساعت ،آرزو وحرف های دلیت با خداست.پس هروقت یاد یکی از خواسته هات افتادی ،زودی بهش بگو.با تمام جزئیات و همون چیزی که توی تصوراتت هست و وقتی بهش فکر میکنی ته دلت غنج میره.شاید آدما به خیال و تصوراتت بخندند اما، خدا،خدای آرزوها و تصورات محال هست.پس راحت باش و خیلی صمیمی و خودمونی بهش بگو
میگفت: هرچقدر هم بخواهی حرف های قشنگ و حال خوب بزنی ، باز وقتی حواست پرت دنیای واقعی بشود حرف هایت بوی خستگی می گیرد. خستگی از این ویروسی که دوسال است مردم دنیا را سرکار گذاشته و کلافه شان کرده.ویروسی که یک تنه گند زده به اقتصاد این کره خاکی، به دروهمی های ساده و روزهای بدون ماسک، به حس و حال مردمی که باز با گرونی ها برای عید و مهمانی ها خرید می کردند.ویروسی که همه چیز را شبیه خودش مجازی کرد و حقیقت را پشت ماسک ها و واکسن ها پنهان کرده. ماسک ها و واکسن هایی که این روزها شده اند تنها مبارز میدان. و دکترها و پزشک هایی که برایت جدول و آمار می کشند و می گویند: از این روز شروع می شود،فلان روز اوجش است و آن یکی روز پیکش تمام میشود.انگار یادشان رفته لا به لای حرف های علمی شان ،کمی از آرامش وانسانیت و خدا و امید هم حرف بزنند
می بینی خدا..
تقصیر خودمان است.زیادی ادعای علم و دانستن کردیم و حالا دنیا را با دست ها و خودخواهی های خودمان اسیر یک ویروس کوچک کردیم.ویروسی که نمیدانیم کی بار وبندیلش را جمع می کند و می رود.ویروسی که دست دانشمندان را زیر چانه هایشان گذاشته است و نمی دانند چه کنند؟...
می بینی خدا..
این روزها باورمان شده است که فقط یک معجزه از طرف تو می تواند راه حل را مثل باران بریزد در دامن علم ما انسان ها ، اما باز خودخواه و پر ادعا نشسته ایم و فرمول ها را بالا و پایین میبریم.ولی باور کنم منتظریم تا تو فرمول اصلی را بنویسی و خیال و آرامش یک دنیا را دوباره آرام و قشنگ کنی
