خیلی جالبه
این روزها فقط به دیگران یادمیدهیم و خودمان دنبال یادگرفتن نیستیم
این روزها
فقط از دیگران نقد میکنیم و خودمان را نقد نمی کنیم
این روزها
فقط نگاهمان به دیگران و زندگیشان است
یادمان رفته خودمان را ببینیم و بفهمیم کجای کاریم
این روزها تو دنیای مجازی بحث سریال پدر حسابی داغ و پر از نقده.
من کلا سریال و فیلم نمیبینم اما گاهی هم میخکوب میشوم.نمونه اش همین سریال آقای پدر.بماند که انتخاب بازیگرها یعنی دم خلاقیت
و فکر آقای تهیه کننده و کارگردان گرم
داستان عشق یک دختر و پسر با عقاید متفاوت هست،یه چیزی تو مایه های سریال تنهایی لیلا،فیلم سینمایی دلشکسته و کتاب رویای
نیمه شب
بحث درباره سریال زیاده،اما قوی ترین نکته توی این سریال دیالوگ هایی هست که بین بازیگرها رد وبدل میشه.دیالوگ هایی که کلی
فکر میطلبه و به آدم گوشزد میکنه که انگار باید تو زندگی هرکداممان این دیالوگ ها گفته بشه تا گند نزنیم به باورها و زندگیمان.
خلاصه اینکه
اینبار به جای نگاه کردن به چهره حامد و عاشق بازیگر سریال شدن،گوش بسپارید به دیالوگ هایی که گفته میشه و آرام بخش
زندگیمان هست
اگر بخواهید حاضرم دیالگ های برترش رو براتون بگم
آقااااااااااااااااااااااااااااااااااا
کی گفته رژیم و سالم زندگی کردن مال آدمیزاده؟
یکی بره این آقای سکه و دلار را به سمت زندگی سالم هدایت کنه
این همه اضافه وزن و چربی بالا براش خوب نیست هان
ای ما گفتن
چند روز دیگه سکته میکنه و کلا محو میشه
نمیدونم،دمنوش های نیوشا...قرص های لاغری..لیپوساکشن
یه راهی نشانش بدید
چندسال پیس ،وقتی آدمها از سفرشان به کشورهای آسیایی برمیگشتند تا چندسال میگفتند که:
آره دیگه،ما هیچیمون درست نیستواین ژاپنی ها و مالزی ها و کره ای ها هر روز میوه و سبزیجات تازه میخرند.مثلا طرف سه عدد شلیل
میخرد و نیم کیلو سبزی...
بهشان میگفتیم باشد قبول اینها تازه خور هستند و ما کهنه خور اما یادت نرود توی این کشورها قیمت میوه آنقدر زیاد است که طرف مثل
ما نمی تواند یک کیلو شلیل بخرد.میگفت نه ماها اسراف میکنیم،ماها از تازه بودن میوه لذت نمیبریم
روزگار باز هم گذشت و ماهم مثل ژاپنی ها پیشرفت کردیم
ما هم با این قیمت ها باید به تعداد اعضای خانواده میوه بخریم،مثلا دو عدد شلیل.نمیگم دلم میخواهد یک کیلو شلیل بخرم و نصفش
را راهی سطل زباله کنم
اما دلم میخواهد بگویم:
این ماجرا در کشور من فرهنگ سازی نشده،گرانی کمرمان را خم کرده و بهمان دستور داده که عددی میوه بخریم
راستی اونایی که حسرت قوانین غرب را می خوردند،حالتان خوب است؟.روزی یک عدد شلیل میچسبد؟
روزهای داغ و پر از تب و تاب انتخابات بود.هر حزب و گروهی برای خودش رنگی را انتخاب کرد تا نمادی شود برای گروهشان.
جمشید مشایخی،هر میکروفنی پیدا میکرد و پشتش می ایستاد،با کلی هیجان میگفت:
اگر آقای بنفش رییس جمهور این سالهای ایران نشود،من از این کشور میروم
نمیدانم،استاد سینمای ایران دنبال دلیل برای فرار از وطنش میگشت یا واقعا اینقدر به این آقا اطمینان داشت که حاضر بود به خاطر رای
نیاوردنش بار سفر به بلاد فرنگ را ببندد؟
بگذریم...
این روزها استاد سینمای ایران هم نشین تخت بیمارستان شده است و روز به روز بین اون همه دیوارهای سفید دارد تحلیل میرود
آقای بنفش،نمی خواهی خودت یا یکی از نمایندگانت حالی از این استاد پیر بپرسید و بهش بگویید زود خوب شود چون حاضر بود به خاطر
رای نیاوردنت بار سفر ببنندد؟
آقای بنفش که هیچی،بازیگرها هم فقط برای یک سلفی اینستاگرامی به دیدنش میروند،باور ندارید از پسرش بپرسید که گفت:
دمتان گرم که به دیدار پدر می آیید اما دیگر چرا عکس مجازی می اندازید
عادت کردیم؟!...
به قطعی برق..آب..گرانی..
راستی آقایان حالتان چطور است؟
مردم؟!..خونشان در شیشه و این شیشه دست کیست،نمیدانم
یک روزهایی که دلم برای حال خودم و مردم وسرزمینم میسوزد ،دعا میکنم که خدا....نه بگذارید همان دعا بماند،بین من و خدا
راستی
میدانستید که خدا آدم ها را با فرزندانشان مورد امتحان قرار میدهد....مراقب فرزندانتان باشید
سلام بانوی من
این روزها حال دلمان،نامردی است اگر بگوییم که اصلا خوب نیست که تمام بدی حالمان مال دنیا و اموراتش است
حالا که برای شما می نویسم پس میگویم:
حالمان خوب است.
غرض از مزاحمت ،دیدم که راه دور است و دل بی قرار،پس مینویسم تا خوب شود حال دلمان
تولدتان مبارک
نمیدانم چندمین شمع میلادتان هست،کلا ریاضی ام داغون و است خراب و شاید دلیلش این است که با آدمها حساب وکتاب نمیکنم و سراغ شما می آیم برای حساب هایم
دیشب و امروز زیاد میهمان داشتید؟.خسته نباشید
میدانید شماها آدمهای عجیبی هستید.روز تولد به جای گرفتن کادوی تولد،با لبخند روبروی درب اصلی حرم می ایستید و چشم انتظار آدمهایی هستید که از دور و نزدیک برایتان پیام های حاجتم را بده،روانه میکنند.
زنان مذهب من کم نیستند تا مادری،خواهری،عمه بودن و دختر بودن را یادم بدهند
معلم زیاد است و شاگرد تنبل
بگذریم از حرفهایی به این خط،
قدمای عصر ما تا چشمشان به ما می افتد میگویند:
دخترای قدیم تمام کارهای خانه را بلد بودند،همه جور هنری داشتند،تنهایی از پی کوچه نمیگذشتند تا...
دخترای این روزهای عصر من،کارشان سخت تر شده است.قبول تمام کارهای خانه را یادمیگیریم،گلدوزی و بافتنی را هم سنجاق میکنیم کنار خط خطی های دفترهای نقاشیمان و اگر از پی کوچه گذشتیم حواسمان را جمع میکنیم
اما..
مشکل اونجایی هست که یادمان رفته در بین طوایف و قبایل مذهبیمان،دختری به پاکی شما داریم که نه تنها کنج خانه نشستید که بلکه علوم و دانش های عصرتان را داشتید،بلد بودی د که در نهایت مقام والای یک زن وارد جامعه بشوید و حرف بزنید ،حرفهایی که صد مرد جنگی
را محکوم با نادانی میکرد.
برایتان نامه نوشتم تا بگویم این روزها من نه دیگران ،راه را اشتباه نرفته ام ،فقط گاهی برای رفع خستگی ذهن ها و افکارا پر از سوالم ،زیادی در جاده های خاکی اطراق میکنم.
جاده پر از تابلوهای راهنمای هست اما شاید نفس،شاید زیبای،شاید رنگ ها،شاید موضوعاتی که لب مرز عقایدمان هستند،آنقدر زیاد و چشم نواز شده اند که ..
که گاهی باز با نگاه شما دوباره وارد جاده میشویم
از دیروز تمام پست های دنیای مجازی شده به وقت تبریک روز دختر
این بین هم متن هایی هست که ای بابا دختر بودن توی این سرزمین یعنی بدبختی
دختر بودن یعنی کلی محدودیت.....................یه آقاهه هم از روز حسادتش زده بود دختر بودن اینجا یعنی خاک برسری،چیه داداش روز پسر
نداریم ،میایم پست متلک میذاری؟
من به این حرفها اصلا کاری ندارم.روز دختر مبارک.زندگی کردن تو این سرزمین هم به معنای بدبختی برای دخترا نیست،آخه نه اینکه تمام دخترا تو
افغانستان. آمریکا و انگلیس و کره جنوبی حالشان خوبه.اگر بدبختر دخترای سرزمین خودمان از نظر این افراد ،اون سه سانت روسری و مانتو اوپن
هست ،دیگه رسما سکوت میکنم ،چون این آدما تمام انسانست و وجود خودشان را تو خودنمایی می بینن
اما سرزمین من پر از دخترایی هست که برای رسیدن به آرزوها و اهدافشان جنگیدن و در مقالب سختی ها کوتاه نیومدن.سرزمین من پر از دخترای
رنگی رنگی هست که با ساده ترین کارها حالشان خوب است و به معنای واقعی کلمه دارن زندگی میکنند.. متاسفانه سرزمین من دختران اندکی
دارد که شخصیت و جایگاهشان را خودشان از بین برده اند
خلاصه اینکه روز دختر به تمام دخترای سرزمینم مبارک..
نون والقلم
امروز ،روز ادبیات کودک و نوجوان هم هست.هیچ ادعایی ندارم و آدم اهل منبر تو این زمینه نیستم
اما از زمان لیسانس تا همین یکسال پیش،تو حوزه کودک کارمیکردم.و یاد گرفتم که بازی و قصه بیترین تاثیر را تو آموزش مفاهیم به بچه ها دارد.
ادبیات و قصه نویسی برای کودکان و نوجوانان خیلی سخته.باید داستان پر از آموزش باشه،پر از مفاهیم،راه تخیل را اشتباهی طی نکند، خیلی
هم ماورایی نباشد
نوجوان هایی که تو اوض سن بلوغ و تضادهای اجتماعی هستند و کودکانی که آمده یادگیری هر مطلبی
لپ کلام اینکه نوشتن قصه و داستان برای این دوتا رده سنی خیلیییییی سخته اما در کنار این سختی ها پر از آرامش و خلاقیت و شیطنت هست.
دست نویسندهایی مثل مصطفی رحماندوست درد نکنه که تو دوران کودکی ما اون همه کتاب های قشنگ نوشتند.
راستی به نظر شماها قصه های نوجوان ها تو این سالهای اخیر،خیلی تخیلی نشده؟
