تصویر هست ولی صدا

استاد جدید اصرار داشت که علاوه بر صدا،تصویرش هم باشد و ما دو جانبه فیض ببریم.اما فیض نبردیم که هیچ ،نصف حرف هایش را هم نمی فهمیدیم و هر چند ثانیه صدای اعتراض یکیمان در چت روم بلند میشد که : استااااد تصویر هست اما صدا نیست.استاد هم که آخر جلسه فهمیدیم چت رومش هنگیده بوده،هی اعتراض می کرد که چرا کسی در مباحث من شرکت نمی کند؟ خوابتان برده است؟ و ما همچنان فریاد می زدیم که اتفاقا خیلی شرکت کرده ایم اما فقط نوشته ایم تصویر هست و صدا نیست. ما فریاد می زدیم و حرف های استاد هم یکی درمیان به گوش هایمان می رسید.وقتی کلاس تمام شد مثل روزهای کلاس قبل از کرونا،توی گروه ریختیم و غیبت پشت استاد بنده خدا که:قبلیه بهتر بود هان.حالا تازه چند جلسه گذشته شاید کمی با شیطنت های ما آشنا شد و کمی مهربان تر.

قصه کلاس های مجازی جالب است اما نه به جذابیت حرف های یواشکی و نوشتنی روی کاغذهایمان و نه به جذابیت خوراکی های سر کلاس کهدلیلش دورهمی بود نه گشنگی و آخ دلمان ضعف رفت