حق آنها توهین نیست

دقیقا پانصد و هفتاد و هشت روز بود که شهر یک دنیای دیگه شده بود.یک دنیای عجیب و ترسناک که پر از دود و آتش و صدای خمپاره بود.دنیایی که خالی از زن و بچه هایی بود  که پناهنده شهرهای دیگه شده بودند.آن هم به اجبار مردها که اگر شما تو یک منطقه امن  باشید ما راحت تر میتوانیم بجنگیم و از شهر دفاع کنیم.پسربچه ها هم که از بچگی ادای آدما بزرگ ها وقهرمان ها را درمی آوردند،کنار پدرها و مردهای قبیله ایستادنده بودند و مبارزه میکردند.

سال شصت و یک، کلی آدم از ریش سفید محله بگیر تا همان پسربچه های کوچیک محله ،توی  بیست و پنج روز و به نام عملیات بیت المقدس شهرشان که یک بخشی از وجود و هویتشان بود را پس گرفتند.آدم هایی که بزرگترین هدفشان امنیت و آرامش مملکت و شهرشان و خانواده هایشان بود.جوان ها و پیرمردها و بچه هایی که حقشان نیست که این روزها بابت فضای تلخ اقتصادی و سیاسی و اجتماعی که ساخته عمل و فکر ماها ، از آن آدم بزرگ های مملکت بگیر تا ما خرده و ریزه ها،مورد توهین قرار بگیرند. بدون شک هدف آنها هنوز از نگاه خیلی از هم نسلی های من قابل احترام هست. هم نسلی هایی که خب باید بهشون حق بدهیم.حق بدهیم که از شرایط محیط ناراضی باشند.آن هم یک محیط ساده.جوان هایی که این روزها فاصله طبقاتی بینشان زیاده.فاصله بین اون جوان با پول تو جیبی های نجومیش و اون جوانی که داره سخت کار میکند. الهی تن هردوتاشون سالم و دلشان خوش باشد ویه کم حواسمون بیشتربه تفکیک حاشیه و متن از هم باشد