نامش علی است
مروارید رو به جهان شاه میکند و می گوید:
خواهر،مسلمان شدی چون انان شکستمان دادند؟
جهان شاه میخندد و میگوید:
من به دین انکه شکستمان داده در نیامده ام.بلکه به دین دختر رسول الله درامده ام.ان هم در رویا نه به حرف فرمانده لشکریان عرب.
اسرا را صف کرده اند تا مورد بررسی خلیفه قراربگیرند.اضطراب وجود مروارید را گرفته اما ارامش جهان شاه دیدنی است.همه نگاهشان میکنند.چشمان قهوه ای..گیسوان خرمایی..لب هایی مانند نارگل و قامتی رعنا
سکوت حکمفرما میشود و یک صدای اشنا میگوید:
ای عمر،تو زبان اسیران عجم را نمیدانی
مروارید تعجب میکند از نجوای جهان شاه
علی..علی..همان نامی که یادم رفته بود
علی(ع) پیش میاید .اهسته و دلنشین مثل پدری دلسوز.رو به جهان شاه میگوید:
-نامت چیست؟
-جهان شاه
_جهان شاه،ان بانوی نورانی که سیده نسا عالمیان..
_اری خودمم
_نامت از این لحظه شهربانو است و همسر پسرم حسین
نگاه شهربانو به نوزاد است و وشیکه دایه کودک میگوید:
چشمان پسرت علی به زیبایی چشمان خودت است..همان رنگ..قهوه ای..چشمانش ایرانیان را دارد و هیبت جدش علی ابن ابیطالب
تکه هایی از کتاب فردا مسافرم
