فیلم انگل

یک فیلم عجیب اما پر از حرف و مفهوم که میشه هر ژانری را توش پیدا کرد،درام،خانوادگی،تخیلی و حتی وحشتناک.یکی از موضوعات مهم فیلم تفاوت طبقاتی اسنت که نگاه متفاوتی بهش دارد.خانواده ای که ابتدای فیلم نشان می دهد از فقر و بیکاری خودشان آنچنان هم شاکی نیستند و به خاطر پیشنهاد یک دوست وارد یک بازی قدرت و ثروت می شوند.و طعمی که زیر دندان هایشان مزه می دهد و..

از اون فیلم هایی است که حسابی توی دنیای فیلم ها سرو صدا کرده و کلی هم جایزه گرفته،محصول کشور کره جنوبی با یک داستان و موضوع قوی.من که میگم حتما ببینینش.

یه مدل سیزده به در کردن

سیزده بدر یعنی:

با فامیل زیر سایه درخت و نورهای یکی درمیان آفتاب از لای شاخه ها لم بدهی و ته آجیل و شیرین های مانده عید را دربیاری و هنوز لقمه آخر جوجه از گلوت پایین نرفته، آش رشته دم غروب را باربگذاری و کمی اون طرف تر از روفرشی،جوان ترها باهم والیبال بازی کنند و کوچیکترها هم خاک بازی کنند و هرچی به غروب نزدیک تر میشی،دلشوره بچه ها بابت کلی مشق و پیک شادی حل نشده بیشتر بشه و هی بروند وبیایند و به مامانشان بگویند: میشه فردا نرم مدرسه؟

 

 

رزمنده بود

از تمام اقصا نقاط بدنش عرق می ریخت و شبیه برنج دم کشیده شده بود.
اوضاع هر دوتاشون شبیه هم دیگه بود.
_صبا: فردا یادم باشه یه کم از اون کرم برنزه که خریدیم بزنم
_ سها: چرا؟
_صبا: دختر این زیر خودش یک سولاریوم خصوصیه،پس باید ازش استفاده لازم را ببریم.
خنده ام  گرفته بود و با تکان داد سر شدت خنده هایم را به صبا نشان می دادم
_خانم یاسینی،میشه لطفا یک سر به بیمار اتاق ۱۱۲ بزنید.
از جایم بلند شدم و رفتم سمت اتاق،خانم احمدی ،پیرزن هشتادساله ای که یک هفته ای می شد به بخش منتقل شده بود
_خانم احمدی: سها،مادر کجایی؟ دلم گرفته بیا یه کم باهم حرف بزنیم.
صندلی ام را کنار تخت خانم احمدی گذاشتم و گفتم:
خب،چی بگم؟
خانم احمدی: چرا اومدی اینجا؟
اشک توی چشمانم جمع شد .از توی گوشیم یکی از عکس هایم را نشان خانم احمدی دادم.
_این منم
_خانم احمدی: هزارالله اکبر ،چقدر تو زیبایی دختر..خدا لعنت کنه این کرونا را که مجبورتان کرده پشت این ماسک ها قایم بشوید
خندیدم و گفتم:
اینجانب سها یاسینی متولد یک خانواده مرفه و معمولی.بابام رییس یک شرکت هست و مامانمم خانه دار.خب خدا را قبول داریم ولی خیلی کم پیش می اومد توی خانه کسی را در حال نماز خواندن ببینم،راستش خودمم اهلش نبودم.
یک روز توی دانشگاه از طرف صدا و سیما برای مصاحبه اومدند ،از بچه ها می پرسیدند اگر یک روزی توی ایران جنگ بشه ،میاین وسط میدان جنگ؟
همه بچه ها راست و دروغش می گفتند اره شک نکن..خیلی برایم عجیب بود ،جنگ  انسان با انسان و مثل جنگ با عراق اسلحه برداشتن و رفتن لب مرز....
اون روزها فکرم درگیر بود،تنها کسی هم که راحت می توانستم باهاش حرف بزنم همین صبا بود.
دستش را محکم توی دست هایم گرفتم و گفتم:
تا اینکه نیمه های اسفند سر و کله این ویروس پیدایش شد،کلی خبر و نکات ایمنی و بهداشتی و قرنطینه که باید رعایت می کردیم..روزهای اول میگفتم خب فوقش دو هفته ،ولی دیدم نه این قصه مال دو هفته نیست.
توی خانه ماندن برای من که شیطنتم شهره قوم و خویشه ،یک عذاب بود.تا اینکه یک روز صبا بهم پیام داد که بیا بریم از این جهاد بازی ها
بهش گفتم جهاد بازی یعنی چی؟.اونم ریز به ریز ماجرا را برایم تعریف کرد.بهش گفتم برو بابا کی با این قیافه و تیپ ما را بین این بچه بسیجی ها راه می دهد؟
صبا ول کن ماجرا نبود،گفت خب بیا یک بار امتحان کنیم،فوقش اگر امتحان ورودی و سوالات احکامی داشت،رد می شویم دیگه.
بطری آب پرتقال خانم احمدی را دستش دادم و گفتم:
باورمان نمیشد،نه امتحان ورودی داشت و نه سوالات نماز می خوانی یا نه.همان روز اول این لباس ها را بهمان دادند و گفتند بفرمایید وسط میدان. .هروقت خودم و صبا را می بینم یاد فیلم های جنگی می افتم،اون خانم هایی که با چادر رنگی و مشکی توی مسجد محل لباس رزمنده ها را می شستند،برایشان کنسرو می فرستادند.تازه کلی هم با این لباس هایمان عکس گرفتیم.
حرف هایم به این رسیده بود که دیدم صورت خانم احمدی از شدت گریه خیس خیس شده.خواستم بهش دستمال بدهم که دست هایم را توی دستش گرفت و گفت:
یاسر،کوچیک ترین پسرم بود.ترم سوم بود که پزشکی را ول کرد و رفت جبهه.خبر شهادتش برایم خیلی سنگین بود به قولوما ترک ها یاسر قند عسلم بود.تا چندسال اول تحملش برایم سخت بود .بعد از انقلاب و این سالها هم وقتی دلم از ادم ها و نامردی هایشان می گرفت می رفتم سر قبر یاسر و باهاش درد و دل می کردم،یادمه یک  روز تو اوج ناراحتی هایم بهش گفتم:
یاسر، ببین جوانی ات را پای چه آدمایی گذاشتی،اینا چطوری قراره جواب  تو را بدهند؟
با دستمال اشک هایش راپاک کرد و گفت:
حالا منتظرم تا از بیمارستان مرخص بشم و برم سر مزار یاسر و بهش بگم:
به قول شما جوانا این روزها جنگ هم پیشرفته کرده،الان جنگ انسان با یک ویروسه.بهش بگم 
خیلی از جوان های این سرزمین مثل تو هستند.خیلی هایشان مرد عمل اند با تفاوت های ظاهری و عقیدتی اومدند توی میدان جنگ.
 
با خیال راحت و بدون خجالت از دیدن اشک هایم زیر این ماسک و طلق گریه می کردم که صبا با یک ماژیک سمتم اومد و گفت:
قرار شده هرکس هرچی دوست داره روی لباسش بنویسه،برایت چی بنویسم؟
وقتی صبا جمله ام را شنید تعجب کرد ولی خندید و پشتم نوشت:
من هم یک رزمنده ام

کانالی داریم

 

سلام

چند وقتی با خودم گفتگو می کردم که آدرس کانال تلگرامم را بگذارم توی وبلاگ یا نه ؟ خب ، راستش من توی وبلاگ و کانال راحت تر و بیشتر می نویسم،یک وقت هایی هم مطالبی را توی کانال می گذارم که دیگه اینجا نمی گذارم.

خلاصه گفتم آدرس کانالم را هم بگذارم ،شاید خط خطی های اون طرف هم مخاطبش را پیدا کرد

 

t.me/radiochanel

دوری های کرونایی

یک ضرب المثل هست که میگه: محدودیت شکوفایی میاره..نمی دانم چی چی اختراع میاره..

خلاصه هرچی میگه، این مدت قرنطینه و توی خانه ماندن هم هزارتا ماجرا و قصه و فکر برای من آورده.نمونش همین دیروز ، مامان داشت تلفنی با زن دایی اش صحبت می کرد و تبریک عید و ای خدا لعنت کنه این کرونا را که قرنطینه مان کرده و چرا یک سری آدم حرف گوش نکن داریم و غیره که یهو زن دایی مامانم گفت:

چند وقت پیش توی حرف هایمان می گفتیم چقدر دلمان برای قدیم ها تنگ شده،اما این روزها دلمان برای چند ماه پیش تنگ شده.برای دورهمی های ساده مان که

یهو یاد بچه ها و جوان هایی افتادم که با ربط و بی ربط خیلی وقته دور خانواده و پدر و مادر و قوم و خویش یک خط قرمز کشیده اند،خط قرمزی که سالهاست بیرونش ایستادند و هیچ سری به خانواده و قوم و خویش نمی زنند.به خاطر اشتباه یا کارشان یادشان نیافتادم، به این خاطر یادشان افتادم که تمام این سال ها بدون رفت و آمد خانوادگی و حضور تو دورهمی های ساده فامیلی ،حوصلشون سر نرفته؟..از تنهایی و نبودن توی جمع خسته نشدند؟..هیچ وقت دلشان نخواسته برگردند؟

 این روزهایی که به پدربزرگ ها و مادربزرگ ها بیشتر از ما جوان ها برایشان سخت می گذرد،مخصوصا اونایی که تنها هم هستند و شریک زندگیشان نیست. 

دعا می کنم هیچ بچه ای دور خانواده و پدر و مارد و قوم و خویشش را خط قرمز نکشد و هیچ پدر و مادری هم دور بچه هایش یک خط قرمز نکشد..

 

سال جدیددد مبارک

عیدددددددد شما مبارررررررررررررررک

سال جدید مباررررررررررررررررررررررررررررررررررک

ان شاالله سال جدید برای تک تک مردم سرزمینم و برای شما مخاطب هایی که به وبلاگم سر می زنید و نوشته های عجیب و غریبم را می خوانید،سالی پر از خیر و برکت با تن سالم و دل خوش و عاقبت بخیری باشد.ان شالله دعای خیر و پر از برکت حضرت زهرا بدرقه تک تک ثانیه های زندگیتان باشد و مهر تاییدشان بخورد پای دعا ها و خواسته هایتان....ان شالله

و ان شاالله این ویرورس هم از تک تک مردم دنیا و تک تک مردم سرزمینمان دور بشود و باز بریم خیابان گردی و دورهم جمع بشویم به تن سالم و دل خوش..

دلم خواست مثل مادربزرگ ها دعا کنم،چیه یک عالمه خط دکلمه بنویسمراستی ممنون که تو سالی که گذشت مخاطب وبلاگم شدید.ان شالله تعدادتان زیادتر بشه و علاوه بر رویت گاهی حرف هم بزنید و از همه مهم تر منم بهتر بنویسم

شما ولی نعمت مایید

تمام کشور من کاظمین کوچک مردی ست

که در هر گوشه ای از خاک ایران بارگاهی داشت

تمام سرزمینم غرق در موسی بن جعفر شد

تو حول حالنایی حال و روزم با تو بهتر شد

تو مثل جان درون خاک من هر گوشه پنهانی

تو شیرازی خراسانی قمی آری تو ایرانی

کنون دریای طوفانی ست ایران ،ناخدایی کن

نمک گیر تبار توست این کشور، دعایی کن

دلم روشن، نگاهم گرم،حالم احسن الاحوال

به لطف روضه های تو چه سالی می شود امسال

که ایران در تو می بیند بهار سرزمینش را

کنار سفره باب الحوائج هفت سینش را

 

حمیدرضا برقعی

 

امشب برای خوب شدن حال دل همه آدم های دنیا،برای نابود شدن این ویروس از تک تک کشورهای دنیا دعا کنیم

داری میری مسافرت؟

نمی خواستم اینجا بنویسم،اما خب دیگه شاید یکی خواند و گوش کرد.

توی اخبار عوارضی شهرها و صف طولانی ماشین ها را نشان می داد.ماشین هایی که برای ایام عید نوروز بار و بندیل بستن و زدن به دل جاده.قطعا اگر خبری از ویروس کرونا نبود،آقای گزارشگر بدون ماسک و دستکش و خنده گد و گشاد با تک تک راننده ها دست می داد و میگفت: آقا سفر بی خطر،الهی بهتون خوش بگذره.

اما به خاطر این ویروس فسقلی،آقای خبرنگار با ماسک و دستکش و اخم های توی هم رفته با راننده ها دعوا می کرد که چرا داری می روی؟..مگه نگفتیم بیاین امسال عید توی خانه هایمان بشینیم تا این ویروس را شکست بدیم.و راننده غیر محترم هم با پرویی تمام می گفت: دیدی که تب ندارم.

ایکاش یک ابر قهرمان یهو سر و کله اش پیدا می شد و گوشه جاده یک سوله می زد و تمام مسافرها را با تب و بی تب را تا آخر تعطیلات قرنطینه می کرد تا کمی آرامش و راحتیشان مختل می شد و دعا می کردند که ایکاش توی خانه هایمان می ماندیم و اینطوری سرگردان بیابان نمی شدیم.آخه آدم عاقل،اگر عقل داری،قرار شد برای خوب شدن حال هممون توی خانه ها بمانیم،باور کن هیچ کدام از شهرهای ایران فرار نمی کنن،باور کن می توانی تابستان بروی سفر،باور کن حال دل همه خوب می شود، باور کن این ویروس از ایران می رود،باورکن...باور کن ،همش بستگی به من و تو داره

راستی،

حق الناس خیلی از آدم ها گردنت هست،حق الناس پرستار و دکتری که خسته شده،حق الناس مردم اون شهری که رفتی..

 

آقا اگر به من قدرت اجرایی می دادند،باور کنید به کل ارتش و سپاه و پلیس دستور میدادم دم ورودی و خروجی همه شهرها تانک و ماشین پلیس ضد شورش بگذارند و هرکس حرف گوش نداد ببرنش همان سوله های کنار خیابان،تازه شاید حکم تیر هم میدادم،اما تیر هوایی

خب نکبت،برای خودت هست که میگن بشین توی خانه..اصلا برو سفر،تازه بدم نیست اگر یک سرماه ساده بخوری و حوصله ات تو ویلا سر بره و هیچ جایی نروی خودتان یک کاری میکندی آدم دعای زشت بکند.

سوال و جواب های بامزه

توی استوری پرسیده بود:

فردای روزی که اعلام کنن کرونا از ایران رفته چکار می کنی؟

نشستم و جواب ها را خواندم،بعضی هایشان عالی بود و پر از نمک،بگذارید چندتاش را برای شما هم بگم

 

_ خدا را شکر میکنم.چون قطعا اون اولین کسی هست که برای نابودی کرونا کمکمان کرده

_ کلی چیپس و پفک م یخرم و با دوستام میرویم کف خیابان می شینم و همه را می ریزیم کف آسفالت و می خوریم

_ کف مترو می شینم و هرکس بگه خانم پاشو بهش زبان درازی می کنم

_ هروقت از بیرون بیام توی خانه دست هایم را نمی شورم و همان طور چرکولکی سراغ وسایل و یخچال می رم

_ فکر کنم هر آدمی سر راه باشه بغل کنم 

_ میرم بازار و کلی فلال می خرم و می خورم

_ با دوستام میرم بیرون و کلی خیابان گردی می کنیم..

 

شما چکار می کنید؟

البته شماها که خسته هستید و حوصله جواب دادن ندارید

کی جهان سومی هست؟

آخ آخ دلم می خواهد یک سری از این فیلم هایی که توی دنیای مجازی از کشورهای دیگه پخش شده را توی چشم یه سری از آدم هایی که در حسرت اروپا و فرهنگش دارند بال بال می زنند، فرو کنم و بگم : ما جهان سوم هستیم یا اینا؟

بله مشکلات و بیماری این روزها یقه خیلی از کشورها را گرفته، بله یک سری از مردم کشور من هم نکات بهداشتی را رعایت نمی کنند، بله همه کشورها مشکلات دارند، اما اینجا، یعنی ایران هنوز آدم های خوب و انسانش اونقدر زیاد هستند که شبانه می روند و خیابان ها را ضد عفونی می کنند،آدم هایی که داوطلب شده اند و هیج سمت سیاسی و مدیریتی توی این کشور ندارند،اینجا هنوز آدم هایی هستند که با هر لباس و جایگاهی داوطلب می شوند و توی بیمارستان ها کارهای خدماتی می کنند،اینجا هنوز به لطف آدم هایش مهربانی هست.

کمی بیشتر از قبل به مردم و سرزمینمان افتخار کنیم.مردمی که تمام این سالها با تحریم ها و محدودیت ها و مشکلات اقتصادی زندگی کردند،مردم اروپا ادعای آزادی و فرهنگ و امنیت دارند،اما این روزها دیدیم که حق ندارند ادعای شعور و مهربانی کنند چون ..

این حرف ها خیلی مخاطب داره،از مردم عادی که گاهی در حق هم وطن نامهربانی می کنند تا بزرگان و دولتمردانی که قدر این مردم را نمی دانند. و از ته دلم دعا میکنم تن تک تک مردم سرزمینم سالم و دلشون خوش باشه و پر از مهربانی باشیم و خدایی که همیشه حواسش بهمان بوده بازم هم حواسش بهمان باشه و هیچ وقت دشمن شادمان نکند.