بیا اینقدر گفتند که کارگردان های ایرانی ته قصه و فیلم را الکی تمام میکنند و آب بهش می بندند که نگووووو، اما این کارگردان های
اون وری آبی اینقدر قشنگ و خلاق فیلم را تمام میکنند.
چی شد؟
هیچی شاهد یک آب بستن حسابی توسط کارگردان های آون ور آبی به این سریال گیم آف ترو بودید
از قسمت سومش بود که با تعاریف زن دایی جان نشستیم پای سریال برادرجان.
کلا زیاد اهل سریال دیدن نیستم و موضوع و بازیگرها چی باشند که دیدن اون سریال را انتخاب کنم.بعد از حرف های زن دایی و یک کمی
تحقیق دیدم موضوع فیلم جالب و رایج هست.
موضوع قدرت و پول،قدرت و پولی که برای هر خانواده ای یک جوری خودنمایی میکند.و این روزها حتی کم سطح ترین خانواده ها هم با این
پول قصه ها دارند و خب قصه ها متفاوت هست.
اما بالاتر از موضوع و قصه داستان، چیزی که جذبم کردبازیگرهای سریال هستند..بازیگرهایی که هر کدامشان یک ابر قدرت هستند.از قدیمیها
مثل علی نصیریان و آفرین عبیسی و حسن پور شیرازی بگییییییییر تا نسل جوانش که حسام منظور و سجاد افشاریان و مارال فرجادو
کامران تفتی هستند.
قصه بازیگرهای قدیمی به کنار اما بازیگرهای جوان و جدید این سریال همه خاک صحنه تئاتر را خوردند و از ریشه بازیگر هستند.بازیگرایی
که روی حرکات بدن و تن صدا و لحن بیانشان کار کردند.و القصه که
بازیگر وقتی بازیگر هست که شروع کارش با تئاتر باشه تا مخاطب را پایه یک سریال تلویزیونی بشاند .
و خب یک وقت هایی دعا میکنم که حالا که داستان اینقدر جالب دارد جلو میرود آخر قصه و پایان یک سطل آب خالی نکنند
میگفت:
رفتارت توی این روزهایی که روزه هستی باید با روزهای عادی زندگی ات فرق داشته باشد.
تا وقتی آدمها می بیننت ته دلشان بگویند:
ببین چقدر روزه حال و دلش را خوب کرده.
میگفت:
این روزها خدا شیطان را توی کلی زنجیر اسیر کرده و درهای جهنمش را بسته
بعد منتظر نشسته تا بین تمام مهربانی هایش، روبرویش چهار زانو بشینی و
ساعت ها با هم حرف بزنید
کتاب المراقبات
رنگ مورد علاقه اش سبز بود و هنوز هم هست.وقتی امروز برای خرید یک شلوار جدید دوتایی به یک پاساژرفتیم به مسئول فروش گفت
یک شلوار دمپا گشاد پارچه ای و سبز رنگ. خانم فروشنده کلی گشت و گفت رنگ سبزش که به سایز شما بخورد تمام شده.خیلی شیک و
مجلسی خداحافظی کرد و رفت سراغ یک مغازه دیگه.وسطای راه بهش گفتم خب یک رنگ دیگه بپوش.
نمی دانم چی شد که یک دفعه نفسش به شماره افتاد و چشماش کلی گشاد شد.زودی سمتش رفتم و گفتم خوبی؟. ازم فاصله گرفت و گفت:
رنگ سبز محبوب ترین رنگ برای من هست.چطوری میتونم دنبال یک رنگ دیگه بروم.
روی نیمکت وسط پاساژنشستم و با خودم گفتم"
وقتی لا به لای عادت های زندگیمان قدم میزنیم ،می بینیم خیلی از ان ها بر اساس یک علاقه ابتدایی کم کم به یک عادت تبدیل شدند و
حاضر نیستیم تغییرشان بدهیم.خیلی از ماها عادت به یک سبک لباس پوشیدن کردیم..عادت به خواندن یک سبک کتاب کردیم..عادت به
انتخاب دوست براساس یک چهارچوب بندی کردیم..عادت به دیدن یک ژانر فیلم و سریال داریم...عادت به خوردن یک سری طعم هایی
غذایی داریم
عادت هایی که شاید امنیت کامل را برایمان ایجاد کردند اما خیلی هم محدودمان کردند و بعضی شناخت ها را ازما گرفتند.نمی گویم برویم
توی دنیای رفاقتمون و آدمهایی را انتخاب کنیم که اصلا با باورها و علایقمان سازگار نیستند ، نه منظورم این هست که میشه با کمی تفاوت
های ساده و کوچیک هم دوست شد..یا فقط بابت ظاهر و نوع پوشش باهاش مخالفت نکنیم...یا به قول کتاب تولستوی و مبل بفنش بد نیست
گهگاهی وارد ژانرهایی بشویم که علاقه ای بهشان نداریم.یا حداقل یک وقت هایی مدل لباس هایمان را تغییر بدهیم.
بالاخره با یک کیسه از مغازه بیرون می آید و بدون پرسیدن سوال میدانم که الان صاحب یک شلوار دم پا گشاد سبز رنگ شده است.
سلام عالیس عزیز
ممنون که با ساختن یک کارخانه به آن بزرگی و تولید دوغ و شیر و دلستر باعث شدی کلی آدم در کشور شاغل بشوند.
اما میدانی عالیس جان
فکر کنم شما در کارخانه خودیک خط تولید پدر و مادر هم دارید.آخر این روزها وقتی با اون آقای مهندس قبل و وسط و بعد هر برنامه ای
به کارخانه شما یک سفر علمی میرویم ،فهمیدیم که اگر شما این آقای مهندس را استخدام نمیکردید نمی فهمید که یک پدر است.
یا اون خانمی که با خرید شیر عالیس یادش آمد که ااااااااا من یک مادر هستم.
انگار فقط وقتی پای شکم بچه ها درمیان است بزرگترها یادشان می افتد یک مادر یا یک پدر هستند.
عالیس جان
در کنار شما یک آقای دیگری هم هست که بنده خدا همسرش را از دست داده است و اینقدر این روزها از اهدای عضو گفته و شماره
پیامک داده،فکر میکنم تا همه مردم ایران این کارت را نگیرند بی خیال نمی شوند.
راستش
نه تقصیر شما هست و نه تقصیر اون آقاهه
تقصیر از خلاقیت صفر در موضوع ساخت تبلیغ و نداشتن محتوا برای ارسال پیام هست.
این شب ها باید دلبری کردن را از مجیر یاد بگیریم.
قصه از شب هایی شروع شد که پای حرف های ابوحمزه ثمالی و افتتاح نشست و گفت:
توی اوج بی نیازی هایت دست دوستی را بهم دادی و بهترین رفیقم شد.من هم گناه کردم و بین تمام خطاهایم باز لیست آرزوها و
دعاهایم را نشانت دادم و پای غفار الذنوب بودنت را به میان کشیدم.برای مردم گفتم که میدانستید وقتی دری را به رویت باز کن هیچکس
نمی تواند ببندد،بعد ته دلم یک یا ستار العیوب گفتم و بلند گفتم اگر انداختمان وسط اتش جهنم بلند میگوییم میدانستی چقدر دوستت دارم...
و حالا این شب ها ،درست وقتی ماه به کمرکشش رسیده چهار زانو جلوی خدا می نشیند و میگوید:
یا رازق..یا مونس..یا شافی..یا صمد..یا رحمن...
آتش جهنمت برایم خیلی سنگین است.
خیلی وقته دلم برای نوشتن تنگ شده.از آن جنس نوشته هایی که هم حال دل خودم را خوب کند و هم سنجاق بشود گوشه جان مخاطب خط خطی هایم
چند روز قبل از ماه رمضان تو تبلیغ برنامه های صدا و سیما خواندم که قراره برنامه قبل از افطار امسال شبکه سه را بنیامین اجرا کند.با
خواندن خبر چشمام اندازه نعلبکی شد و گفتم یعنی همین کم مانده که قبل از افطار بنیامین برنامه اجرا کند و توی اجراش هم هی
بگوید نیمکت،باران،گیتار،عاشق شدم و...
راستش وقتی شنیدم قراره برنامه پخش نشود کمی خوشحال شدم ،نگید عجب آدم بدجنسی هست
نمیگم مخالف این برنامه ها هستم ،ممن میگم که تو باشگاه خبرنگاران جوان،توی سازمان صدا و سیما ،توی دانشکده خبر سازمان ،
توی مجتمع شهید اوینی سازمان کلی مجری هست که برای این کار درس خواندن،کلی دوره دیدن،کلی زحمت کشیدن....
اون وقت این آدمها که درس و رشته هایشان این هست باید بشینند و چوب بی محتوایی برنامه هایی را بخوردند که بابت جلب نظر
مخاطب اجرای برنامه را دست یه عده بازیگر و خواننده می سپارند.
القصه..
امروز یک برنامه خوب برای قبل از افطار پیدا کردم که بد نیست شما هم یک نگاهی بهش بندازید:
برنامه اختاریه از شبکه پنج سیما با اجرای قوی و عالی سید مرتضی فاطمی
تلویزیون شبکه سه و اخبار ورزشی را داشت نشان میداد.
دیشب تو مرحله نیمه نهایی لیگ اروپا که بین تیم آژاکس و تاتنهام بود،بازیکن مراکشی تیم آژاکس بین بازی وقتی از اتمام اذان مطمین
شد با خوردن یک شکلات روزه اش را باز کرد و به ادامه بازی اش پرداخت.
وقتی حرف مجری به اینجا رسید .مامان یک لبخند تلخی زد و گفت:
امروز که با مامان بزرگت برای چکاپ قلبش رفتیم بیمارستان اون هم یک بیمارستان وسط یک کشور مسلمان،هیچ خبری از ماه رمضان چ
نبود.بیمارها به کنار،دکترها و پرسنل طوری برای هم چایی و غذا می اوردند که انگار عید فطر شده.
لطفا
نگید از بس دین را در نگاهمان بد جلوه دادند و اذیتمان کردند.بلکه متاسفانه خیلی ها به اسم دین و اسلا با باورها و عقاید مردم شوخی
کردند.اما بعضی موضوعات برمیگرده به باور قلب آدمها .به باوری که یک بازیکن فوتبال بین کلی غیر مذهب وسط دویدن های طولانی و
خسته کننده اش روزه اش را میگیرد.
این آدم نماد یم مذهب توی دنیا هست.نه منی که توی یک کشور مسلمان زندگی میکنم و بالای منبر هم میروم که روزه چیه؟.روزه
اصلا برای بدن ضرر دارد..
ماژیک را روی میز گذاشت و گفت:
اگر آدمها نوشته هایت را خواندن و حال دلشان خوب شد،بفهم که اولین لایک را خدا پای نوشته ات زده که اینجور در دل آدمها نشسته
است.
کلاس که تمام شد با خودم گفتم چقدر حرف استاد سنگین بود.از کجا بدانم چه حرف هایی حال دل آدمها را خوب میکند.؟
تلویزیون روشن بود و گفت چند قدم بیشتر تا ماه رمضان و ماه میهمانی خدا باقی نمانده است.فهمیدم..آره فهمیدم .
حرف هایی که بوی خدا بدهد حال دل آدمها را خوب میکند.حرف های ساده و خودمانی،با چندتا جمله راحت و بدون کلمات قلمبه و سلمبه
