سر میکروفون دعواست

آقا رسما اعلام میکنم که این پست حاوی کلی غرغر می باشد

 

وقت هایی که دعوا می شد و بمی افتادند به جون همدیگه،بقیه ام سر کار و زندگی هایشان بودند و لاب ه لای روزمرگی هایشان سری به سایت ها و شبکه های خبری می زدند و سراغی از نتیجه دعوا می گرفتند.نتیجه ای که اولین دودش توی چشم همان شنونده ها و بینندگان محترم می رفت.

حالا این روزها که باز به جان هم می افتند و یکی برای اون یکی شاخ و شانه می کشد،بقیه مثل همیشه سر کار و زندگی هایشان نیستند و کل روزمرگی هایشان شده قرنطیه و فکر و خیال و بی حوصلگی و پول های ته کشیده و دنبال کردن اخبار این ویروس لعنتی.یکی برایشان بالای مبر می رود که بله با رعایت وزدن ماسک و پوشیدن دستکش بفرمایید سرکار،با ماشین های شخصیتان بروید که سوار مترو و اتوبوس نشوید که خدایی نکرده بیمار نشوید.ساعت کاری را هم برایتان کمی کاهش داده ایم.هنوز حرف این یکی تمام نشده که اون یکی بالای منبر می رود و میگوید: آقا ترافیک چندبرابر شده است،خیابان های شهر شده اند پارکینگ،بیماری چند برابر شده است،رعایت کنید.حرف این یکی هم تا می رسد به اخر خط اونی یک میکروفن به دست می گوید بله محدودیت سفرها هم لغو شد

یک لحطه میکروفن را من بگیرم و برایتان بگویم:

به جز اون عدهای که شعورشان زیر خط فقر بود و کل ایام عید رفتند سفر و توی جاده به دوربین زل زدند و گفتند ما خودخواهیم و برو بابا ویروس چیه؟لطفا اسامی ان اشخاص را از لیست انسان ها خط بزنید و وارد هر لیستی که م یخواهید بکنید.

اما ای اونایی که با هم گلاویز شده اید

زندگی خرج داره،حتی خریدن یک لقمه نان هم به یک پنج هزارتومنی ته جیب نیاز داره.شما به مردم حقوق دادید که بشینند سرخانه هایشان؟.آهان یادم اومد اون یک میلیون پس گرفتنی را می گوید.ان را هم بگذارید لای پول های دزدیتان.خلاصه داشتم میگفتم،به مردم میگویید بروند سرکار و بعد ناله از ترافیک و رشد بیماری می زنید؟.کجا هستید؟.نکند یه کشور دیگه زندگی می کنید.این روزها بدجوری دارید با روحو جسم آدم ها بازی می کنید و حواستان نیست به حق الناس هایی کهبه گردن می گیرد.

لطفا دعواها و گیس کشی ها و دزدی هایتان را بگذارید برای روزهای بعد از کرونا و الان کمی با اتحاد بیشتر برای این مردم برنامه ریزی کنید.

و اینکه فقط خدا باید شر این ویروس را کم کند کهاینجا کسی به فکر کسی نیست

بیست و سه نفر و جوجو ربیت

چند روز پیش دوتا فیلم با یک موضوع تقریبا شبیه به همدیگه دیدم.یکی ایرانی و اون یکی هم آلمانی.

هردوتا فیلم روایت روزهای جنگ بودند و شخصیت های اصلی هم نوجوان . اما

_اولی فیلم جوجو ربیت بود.یک قصه از دل جنگ جهانی دوم.جوجو عضو یک خانواده آلمانی و خشکه که فقط عقاید هیتلر را قبول داشتند و از نظر اونا یهودی ها بدترین موجودات عالم بودند تا اینکه یک روز جوجو با یک دختر بچه یهودی آشنا می شود..

_دومین فیلم بیست و سه نفر بود.یک قصه از دل روزهای اسارت و زندان های عراقی ها.بیست و سه تا نوجوان که برای ایستادند پای باورهایشان کلی کتک و اعتصاب غذا را تحمل کردند

نمی خواهم هیچکدام را نقد کنم یا بیش از حد دفاع ،فقط می خواهم بگویم با دیدن این دوتا فیلم فهمیدم معرفی باورهای درست اون هم از راه درست چقدر توی شکل گیری  شخصیت و باورهای بچه هایمان تاثیر داره.توی فیلم بیست و سه نفر اون موضوعی که باعث تفاوتش با فیلم جوجو ربیت می شود ،یک چیز است و اونم اینکه:

زمان جنگ هیچ وقت به ما نگفتند مردم عراق چه مدل آدم هایی هستند،هیچ وقت به جوان هایمان با زور نگفتند که باید وارد میدان جنگ بشوید،بلکه بهمان گفتند جنگ با یک دولت است،یک دولت که به زور وارد سرزمینمان شده و باید در مقابل ورودش فقط دفاع کنیم.

اصلا شما بگید متعصب و بیش از حد وطن پرست،اما من به خیلی از جوان های سرزمینم افتخار می کنم.

 

خیال آدم ها

هفت سالی میشه که آقاجون به رحمت خدا رفته و عزیز تنهایی زندگی می کند.قبل از این روزهای کرونایی و قرنطینه خانگی،هر هفته بچه ها یک روز باهم قرار می گذاشتند و می رفتند پیشش،اما این روزها به خاطر قند و ناراحتی کلیه عزیز ،هر هفته یکیشون میره .چند روز پیش عزیز از صبح حسابی کلافه بود و بی حوصله و کلی غرغر از پشت تلفن به مامانم که پاشید یک روز بیاین اینجا .تلفن که تمام شد به مامان گفتم: زندگی عزیز تغییری نکرده،یادته هروقت بهش می گفتی برو مسجد محل یا یک روز از صبح بیا خانه ما یا برو خانه خواهرت،می گفت حس ندارم و برم چکار وو؟.خب فکر کنه الان هم خودش دلش نمی خواهد برود بیرون.

همین طوری حرف می زدم که یک لحظه با خودم گفتم: وقتی بدانی همه آدم ها حالشان خوبه و مثل همیشه بدون ترس از یک ویروس و برای یک لقمه نان راهی کار و کاسبی می شوند، بچه ها می روند مدرسه،مامانا هم می روند باشگاه یا میدان تره بار سرخیابان و می توانی راحت و بی دغدغه برای آخر هفته برنامه یک دورهمی ساده را بچینی و...حال دل توام خوب میشه،حتی اگر خیلی هم  از خانه  بیرون نیای.

عزیز حق داره،اینکه ببینی به خاطر یک ویروس همه آدم ها تو خانه ها نشستند و بی حوصله ،خب ناراحت میشی

شوفاژ را خاموش کردم

باران این روزها دقیقا از وقتی شروع شد که من لباس های زمستانی ام را جمع کردم و شوفاژ اتاقم را هم خاموش کردم.هیچی دیگه الان یخ کردم،مامانم هم هی میگه برو لباسات را بپوش و من میگم تا من از ته کشو بیارمشون بیرون هوا میشه آفتابی و گرم،در نتیجه بگذار اون ته بمونند و هوا بارانی باشه و لذت ببریم

یک جشن تولد بزرگ

روی تختم ولو شده بودم و به صدای بارانی که می خورد به شیشه و کولر روی پشت بام،گوش می دادم.عجب بارانی اونم این روزهایی که باید درخانه بمانیم.مامان پای تلویزیون بود و با صدای مولودی خوانی حنیف طاهری دست می زد که یهو یاد جشن نیمه شعبان های پارسال و سال های قبل افتادم. جشن ما هر سال روز عید و خانه باغ قدیمی و بزرگ مادربزرگ برگزار می شد.یک میهمانی بزرگ که ترکیبی از آدم های معمولی و میهمان های دعوت شده مان بود.از چند روز قبل در رفت و آمد و تدارکات جشن بودیم.برو و بیا و شیطنت.

و خیابان گردی و دیدن چراغانی های آخر شبی.از میدان شهدا تا امام زداه علی اکبر چیذر.سینی های شربت و شرینی کاسب های محل که روی چهارپایه وسط خیابان گذاشته بودند و می گفتند نذر نگاه پر از خیر آقا.هیئت ها و طاق نصرت هایی که بچه های محل با پول های توی جیبشان می خردین و توی خیابان به هر عابری تعارف می کردند

امسال اما برنامه همه تغییر کرد و نمی شد مثل هرسال خیابان ها را چراغانی کرد و رفت نشست وسط هیئت ها و جشن های بزرگ.اما باعث هم نشد دست هایمان رو زیر چانه هایمان بزنیم و هی آه حسرت بکشیم.امسال موافق با جو این روزهای دنیا همون رفتیم سراغ ایده ها و خلاقیت هایمان.برای اهالی خانه کیک پختیم،از پنجره خانه هایمان پرچم و ریسه رنگی آویزان کردیم، آبمیوه های پاکتی را ضدعفونی کردیم و بین اهالی ساختمان پخش کردیم،توی محل و بین فامیل و دوست و آشان پیام دادیم که بیاین پول جمع کنیم هم وسایل بهداشتی بخریم و هم خرید نیاز های اولیه خانواده های کم درآمد.

ما امسال باز برای حضرت صاحب جشن تولد گرفتیم و بدون شک مهر تاییدشان هم خورد پای کارهایمان و ان شالله با دعای خیرشان این ویروس هم زودی بار و بندیلش را جمع می کند و از ایران و دنیا می رود

ان شاالله

جیب های پر از بادام و ماه امینه

قرار بود توی وبلاگ هم کتاب معرفی کنم و هم فیلم که در زمینه معرفی کتاب کلی تنبلی کردم و این اصلا خوب نیست. و این بار دوتا کتاب معرفی میکنم.

1_ کتاب جیبی پر از بادام و ماه               نوشته ژیلا تقی زاده

کتاب تقریبا قدیمی است و نشر حوض نقره چاپش کرده.قصه روایتگر روزهای زندگی یک خانواده پر جمعیت و اصیل تهرانی است.روایت روزها و اتفاقات ساده که بخشی از زندگی همه آدم ها است.نویسنده دنبال بیان و روایت یک موضوع خاص نیست،اما قلمش طوری گیرا و دلنشین است که تمام خط به خط داستان را توی ذهنت تصور می کنی و با خواندن کتاب حالت خوب میشه و دل تنگ برای یک خانه باغ بزرگ و کلی درخت و کاهو و سکنجبین عصرهای تابستان.

 

2_ امینه    مسعود بهنود

یک رمان تاریخی و پر از شاه و شاهزاده ایرانی که همان ابتدای کتاب نویسنده میگه نمیدانم کجاهای قصه خیال است و کجاهایش واقعیت.چون داستان دور محور ابر زنی به اسم امینه می گرده که طبق داستان بخش زیادی از تاریخ سلطنتی ایران توی مشت و زیر درک و درایت اون بوده.قصه روایت روزهای تلخ و نا دانی و روزهای شیرین ایران در دوران های مختلف سلطنت ها است 

بزرگترین سوپر مارکت

قرارشان این بود که هر دو هفته یک بار آخر هفته ها دوتایی برای خرید مایحتاج خانه بروند خرید.اما این روزها قرار را گذاشتند روی هر سه هفته یک بار و لیستشان هم کمی دقیق تر و اصولی تر شده بود.
حاضر روی لبه مبل نشسته بود و منتظر که چشمش افتاد به بالای لیست ،نوشته بود: لیست وسایل مورد نیاز از سوپر مارکت..

چندسال پیش توی دانشکده بچه های بسیج برایشان یک برنامه فرهنگی  گذاشته بودند.ده تا جلسه یک ساعته با سخنرانی استاد فرهنگ.خیلی مرتب نمی رفتیم، یا با کلاس هایمان تداخل داشت یا اصلا اون روز کلاس نداشتیم.یادم نمیاد جلسه چندم بود که به خاطر تشکل نشدن کلاس راهی کلاس استاد فرهنگ شدیم.
یادمه روی تخته و با کلی رنگ نوشته بود( سوپر مارکت عالم هستی)
و گفت:
وقتی تصمیم می گیریم برای خرید راهی سوپرمارکت یا فروشگاه های زنجیره ای بشویم از قبل یک لیست بلند و بالا می نویسیم تا توی فروشگاه  تمام حواسمان به تاریخ و مارک وسایل مورد نیازمان باشد  که اشتباه برنداریم و اگر پیدایش نکنیم سراغ راهنماهایی می رویم که کنار غرفه ها ایستادند و گاهی سراغ مدیر را هم می گیریم.
بعد نشست و گفت:
این دنیا،بزرگترین سوپر مارکت عالم هستی است که توش هرچیزی پیدا می شود و نیازهایمان را رفع می کند.و کلی راهنما داره که می توانی لیست درخواست هایت را نشانشان بدهی و با خیال راحت و مطمین منتظر دریافت خواسته هایت باشی.
پس چرا؟..پس چرا لیست خواسته هایمان را به دقت و با همان جزییات لیست خرید هایمان نمی نویسیم؟..صاحب این سوپر مارکت ،بهترین مدیر دنیاست و منتظر برای دریافت لیست خواسته هایمان تا اونا را با بهترین برند و کیفیت برایمان بفرستد
شروع کرد به قدم زدن و گفت:
لطفا لیست خواسته هایتان را با تمام جزییات برای مدیر سوپر مارکت عالم هستی بفرستید ،همان چیزهایی که می خواهید را با بالاترین کیفیت و بهترین برند.و اصلا به حرف های بقیه که از محال بودن ارسال خواسته هایتان حرف می زنند،گوش نکنید

 

سراغ دارید؟

سلام

بچه ها کسی یک سایت یا پیج خوب و پر و پیمان که تو کار فروش لوازم تحریر باشد، می شناسد؟ایرانی..خارجی

نگید دیجی کالا که این مدت برای ارسال کالا شرط گذاشته و اون هم خرید بالای صدو پنجاه هزارتومن است..توی ایسنتا هم یه سری پیج دیدمه یا خیلی فانتزی بودند یا محصول مورد نظر تمام شده بود و دیگه شارژ نمی شد..

حلوای قندی تو

نوزاد توی بغل پیرمرد بود و برایش و ان یکاد می خواند: نگاهش کنید،خودخود محمد است.هزار ماشالله .مرد و زن سرک می کشیدند تا نوزدا را ببینند.پیرمرد نوزاد را روی دست هایش بلند کرد و صدای هزارالله اکبر مردم بلند شد:

راست میگوید محمد است....نگاهش کنید عجب چشمان پر ابهتی دارد...چه دل آرامیست ..وجودش کوه آرامش است

پدر سر به زیر و زیر لب لا حول و لا قوه الا بالله می خواند که از در وارد می شود.مثل همیشه با آن حجب و حیای حیدری اش. آرام نوزاد را از دست پیرمرد می گیرد و در آغوش عباس {ع} می گذارد.

اشک روی صورت و محاسنش می نشیند و بلند می گوید:

هزار ماشاالله،لا حول و لا قوه الا بالله،عجب عمو و برادر زاده ای

جای شکرش باقیست

آخر شب بود که برایم یک متن فرستاد.البته یک جوری میگم آخرشب که انگار این روزها روی ساعت زندگی می کنیم.روی تختم دراز کشیده بودم و تا متن تمام شد مثل فنر از جایم پرید.یک حس عجیبی داشت.راست میگفت چقدر بیخیال و با کل غرغر داشتیم بهش نگاه می کردیم.نوشته بود:

اگر جنگ شده بود و کلی موشک توی آسمان ها در رفت و آمد بودند باید برای پناه گرفتن می رفتیم مکان های زیرزمینی مثل ایستگاه های مترو،تونل های زیر زمینی ،با کلی آدم و امکانات عمومی....ولی این روزها یک جنگی شروع شده که امن ترین و بهترین جا خانه های خودمان است.خانه های خودمان،تخت خواب و سرویس بهداشتی و وسایل خودمان که راحت می توانیم ازشون استفاده کنیم.کلی کتاب،تلویزیون،بازی با بچه هامون،حرف زدن با دوست و آشنا..

گوشی را گذاشتم روی تخت و دو زانو نشستم کف اتاقم.تصورش هم ترسناکه.یک ایستگاه بزرگ مترو با کلی آدم که کنار هم نشستیم و تنها تعلقاتمان همان یک دست لباس توی تنمام است.و منتظر رسیدن یک پتو برای خوابیدن و یک لقمه غذا برای سیر شدن و بی خبری از قوم و خویش و دوست.قبول دارم هرکدامش در جایگاه خودش سخته و وحشتناک،اما یکی ترسش بیشتر از اون یکی است.امیدوارم این روزهای سخت کرونایی هم تمام بشه و حال دل همه آدم ها پر از آرامش و امنیت و دعا می کنم این روزها همه خانه ها پر از حس آرامش و امنیت باشد.ان شا الله