یک جورایی هممون شدیم شبیه کلاف های تو هم پیچیده کامواهای عزیز. از آن کلاف هایی که عزیز و آقاجون چهار زانو جلوی هم می نشستند و سر صبر کاموا را دور دست های هم می پیچیدند تا گره کور را پیدا کنند.گره کاموا که پیدا میشد ،آقاجون با دست هایش باز می کرد وکاموا را میداد به عزیز. عزیز هم می نشست و با کلی عشق برای آقاجون یا دایی مصطفی ساکن بلاد فرنگ ویا نوه ی تازه از راه رسیده کلاه و شال گردن می بافت.
یک روز که رفته بود خانه عزیز اینا ،دیدم باز یک کاموا با کلی گره دست آقاجون هست و داره یکی یکی گره ها را باز میکند.بهش گفتم ای کاش گره های حال و احوال و زندگی هایمان همین قدر راحت پیدا و باز میشد.
اقاجون اخرین گلوله کاموا را داد دست عزیز و با لبخند همیشگیش گفت:
گره های زندگی و حال وحوصله ادما از گره های یک کلاف کاموا راحت تر باز می شوند . اما مشکل از شما نسل جدیدی هاست . همتون ک صبر و حوصله رو ریختید توی کوزه تا آبش را بخورید و ارامش و حرف زدن با همدیگه رو هم بقچه پیچ کردید و انداختید ته کمدهای عمیق دیواریتان.تنهایی نشستید و منتظرید تا کلاف ها به خودی خود باز بشوند.
استکان چایی تازه دم را از عزیز گرفت و جلویم گذاشت و گفت:
نه جان دلم هیچ گره ای با نشستن و یک دست باز نمی شود.باید کنار هم بشینید و با سر صبر و حوصله حرفهایتان را بزنید و یواش یواش گره ها را باز کنید.دست از تنهایی و غد بودن هایتان و من میدانم تو نمیدانم بردارید.خیلی از گره های زندگی و دنیا با دست های کنار هم باز می شوند.اما شماها هر کدام یک جایی نشستید و خودتان را لا به لای کلی گره الکی و ساده اسیر کردید د رسیدید به مرز کلافگی.
چای ام را قورت دادم و با یک صدای پر از اعتراض گفتم: میدانی چیه آقاجون......
که توی دهن نیمه بازم یک شکر پنیر هل دار گذاشت و با انگشتش زد به کله ام و گفت:
به جای اینکه این همه حرف رو بریزی توی کله ات و هی با خودت بگی اگر این حرف را بزنه منم این جواب را میدم...حرف هایت را بریز وسط گفتگوهای دونفره خودت و خدا و گله بنده و دنیایش را به خودش بگو .اینطوری هم سبک میشی و هم میبینی چقدر حواسش بهت هست و گره هایت را برایت باز کرده و تو حواست نیست
