دوماه عزادری هایتان قبول حضرت مادر
الهی این اشک ها و روضه هایی که این دوماه رفتیم،بماند امانت دست حضرت صاحب تا به وقت سختی های دنیا و اخرت به دادمان برسند
عید شما مبارک
الهی براتون پر از خبرهای خوب.شاد..تن سالم..دل خوش..عاقبت بخیری باشد
از این ورزن حرف ها دیگه
امروز فهمیدم
تصورات دخترانه ام خدایی دارد
خدایی که می شود راحت با او درباره تصورات بامزه حرف زد
می شود ،در گوشی درباره تصوراتی که دیگران محال می پندارنش و بهش لبخند می زنند،حرف زد
و او بگوید
تا وقتی من خدایت باشم،تا وقتی در گوش من حرفهایت را بزنی
هیچ خیال و تصوری ،محال نیست
و خدا کند که من هم بنده این خدا بمانم
عطر بهارنارنج تمام خیالم را پر میکند.
این روزها خیال هایم..
توی تابلو هیچ اسمی از دمنوش بهارنارنج با یک شاخه نبات و چندتا قطره لیمو ترش نبود.به خیالم گفتم پس بوی کدام بهارنارنج حواست را
بهم ریخت.
هیچ وقت نتواستم تو یک کافه تاریک و دنج طعم تلخ قهوه آمریکانو و اسپرسو را تحمل کنم.و مثل مصطفی مستور بگویم:
دلم تنگ می‌شود
گاهی برای
یک «دوستت دارم» ساده
دو «فنجان قهوه» داغ
یا کتابم را کنار فنجان قهوه سرد بگذارم و مثل لئون تولستوی بگویم:
هنگام مطالعه،به دقت می توان اندیشید
یا خیال هایم را بخش بندی و کنم و مثل پائولو کوئیلو توی کتاب خاطرات یک مغ بگویم:
رویا خوراک روح است .در زندگی بارها رویاهایمان فروریخته اما باید به دیدنش ادامه بدهیم
من دوست دارم بنویسم
شاخه نبات هل دار را توی دمنوش بهارنارنجم حل میکنم و تو رویاهای هزاربار تکرار شده ام باز خیال های دخترانه ام را می بافم.اگر
قرار باشد بین خیال هایم دلم برایت تنگ شود ،دوست دارم دل تنگیمان وسط یک کافه پر از رنگ و با دو لیوان دمنوش ایرانی باشد. کتابم
راهم آهسته ورق بزنم که نکند یک لحظه بودن با آدمهایش را ساده از دست بدهم که کتاب دقت نمی خواهد و صدای گرامافون بخواند
گفتم بدوم تا تو همه فاصله‌ها را
تا زودتر از واقعه گویم گله‌ها را
چون آینه پیش تو نشستم که ببینی
در من اثر سخت ترین زلزله‌ها را
پُر نقش تر از فرش دلم بافته‌ای نیست
بس که گره زد به گره حوصله‌ها را
یک بار هم ای عشق من از عقل میندیش
بگذار که دل حل کند این مسئله ها را
روز جمعه نشستیم به تماشای فیلم سینمایی (اکتبر).یک فیلم هندی.اصلا ازم نپرسید که چرا دانلودش کردم،که خودمم نمی دانم
القصه
داستان تو یکی از بزرگترین و مجلل ترین هتل های هندوستان اتفاق می افته.یک سری کارمند هتل که تو سن جوانی هستند و باهم رفیق.
دن یکی از پسرهای این گروه هست که بابت هر موضوعی اظهار نظر میکنه، هر بار هم آقای رئیس تنبیهش میکند،اما بی فایده.
شب کریسمس کارمندای هتل تو طبقه سوم برای خودشان جشن سال نو میگیرند،که از قضا این آقای دن اون شب نبوده.
شیولی،یکی از دخترای این گروه هست و دعوای همیشگی هندی ها بین شیولی و دن
هوای شب کریسمس بارونی و شیولی از لبه ایوان لیز میخوره و سقوط میکند و میره تو کما
دیگه خودتان بقیش را حدس بزنید..فیلم هندی..عشق..هرشب بر بالین یار..ای بابا دیر فهمیدم عاشقتم
آخرش هم دختره می میره
خیلی لوس بود،مثل من حجم بابتش خرج نکنید
حب_الحسین_ یجمعنا
امسال این جمله شد ،شعائر روزهای آدمهایی که توی جاده های خاکی کربلا هستند
شد شعائر آدمهایی که جا موندن و از طریق دنیای مجازی و تلویزیون ،جاده ها را قدم زدند.
این جمله شد،آیئنه دق آدمهایی که یادشان رفته کمی تحلیل کنند،فکر کنند.
این جمله پر از حرف هست،پر از حکایت،یک دورهمی بزرگ،یک بودن عجیب آدمها کنار همدیگر.آدمهایی با رنگ ها و زبان های مختلف
آدمهایی از کشورهای متفاوت.این جمله یعنی،محبت امام حسین (ع) اونقدر عمیق و خالصه که تو یک زمان ،آدمهای متفاوت را تو یک
نقطه دور هم جمع میکند.اونقدر عظیم که تو اون جاده ها برات مهم نیست که هم قدم یک آمریکایی هستی یا یک پاکستانی.
اونقدر قشنگ که شب توی موکب سرت را گوشه بالشتی میذاری که یک روسی و هندی هم روی همان بالشت سر گذاشته اند
این یعنی حب_الحسین_یجمعنا
این روزها شهر از نگاهت خالی شده
و تو،تنها شهروند این شهری
وقتی پاییز باشد و تو جامانده باشی
باران،برایت پر از هوای تنهاییست
اما
پاییز برایشان می شود پر از قدم زدن برای رسیدن به او
دقیقا همان شعر های فروغ،شاملو که میگفت
پاییز..باران..چتر..دیدار..
این روزها تو میمانی و تمام چایی های تلخ دنیا که با هیچ قند و شکری،شیرین نمی شوند.
و خیالی پر از چایی های شیرین عراقی و این شعر که:
یک چای شیرین مسیر اربعینت را
شیرین بنوشت تا ابد فرهاد می گردد
این روزها با خودم میگویم،به کدامین مسلک و رشم و باوری،من جاماندم
این روزها عجیب احساس تنهای میکنم
یکی از صمیمی ترین دوست هایم..یکی از آدم هایی که بی دلیل و نمیدانم چرا عاشقش شده ام
چندتایی از آدمهایی که میشناسمشان..
همه برای دیدار یار تو روزهای پاییزی رهسپار جاده های خاکی عراق شده اند
و من به رسم این سالهای بدون رزق ماندم،جامانده ام
از همه سخت تر اینکه
لحظه خداحافظی و ارسال تمام دعاها و اینکه یادت نرود در قدمهایت من را بیاد آوری
بهشان گفتم
این مدت رها کنید ،دنیای مجازی را و اصلا به فکر پیام دادن نباشید
وقتی برگشتیدُچند شبانه روز باهم حرف میزنیم
اما..
الان دل برایشان تنگ شده
دوست دارم از لحظ لحظه های ان جاده های خاکی
از قصه آدمهای در راه
از قصه موکب ها
برایم حرف بزنند
