چه خبرتونه..نههه چه خبرتونههههه

کلاب هاوس چیست؟

یه پلتفرم جدید که همه رو ریختن توی استوری هاشون و به به و چه چهی راه انداختن که بیا و بنگر.تازه از طریق همین استوری ها به شما اطلاع رسانی می شود که کدامین مردمان جهان گوشی ios دارند و از بقیه جلوتر هستند.تازه فکر کردید،البته فکر نکردیم و بی خبر از همه جا هستیم که باید برایت دعوت نامه بفرستند و بهت افتخار بدهند که توی گروهشون راهت بدهند.

صبر کنید.از منابرتون چند پله پایین بیاید و زودی نگید واه واه چقدر این مخالف تکنولوژی هست و یه حسود پلاستیکه.نخیررررر ،اینجانب موافق پیشرفت علم در راستای زندگی آرام و جالب بشریت هستم و میگم یه چیزی اختراع کنید و کنیم که آدم ها راحت تر بشوند .اما چرا یهو اینقدر تند رفتم بالای منبر؟چون با استفاده از گوشی های آدم های باکلاس یه سر رفتیم و شتی زدیم و دیدیم که بلهههه چه خبر است..چه اسامی چرتی برای گروه هایشان گذاشتند..چه موضوعات چرت تری مطرح می کنند و چقدر هم همشون متکلم وحده هستند و ادعای علم در زمینه مورد نظر دارند.طرف یه گروه زده با موضوع  چرا آرش و شهاب زیر کامنت کوکب فحاشی کردن..وای این عالیه که جوان های ایرانی در هر کجای این کره خاکی در حال گشایش بزرگترین مشکلات جهان هستند.

اگر شما هم باکلاس هستید و کلاب هاوس دارید،برایمان بگید چه خبرررررر؟

یه جورایی جنگه

قدیم و جدید را بی خیال.

من که میگم چهارشنبه سوری این سالها شبیه جنگ جهانیه، حالا یکش یا دوش و شاید هم سه ش،نمیدانم.فقط میدانم توی جنگ جهانی ما ،همه خودی هستیم و فقط جهت شادی و دورهمی سمت هم بمب و نارنجک پرت می کنیم

تازه، بر این باور هم هستم که اگر فیلم بدون سانسور شب چهارشنبه سوری را برای ممالک اروپایی مخصوصا چندتای مدنظر ارسال کنیم، دیگه قدرت جنگی و دفاعی ایران را زیر سوال نمی برند و با خودشان میگویند اینا تو شادی هاشون این حرکات را می زنند وای به حال جنگ.راستی دستتون درد نکنه ،شما که دارید زحمت می کشید و فیلم ارسال می کنید.چندتا تیکه از جشن عروسی مردمان خوزستان و اون تفنگ بازی هایشان را هم بزنید تنگ فیلمه تا سرحال بیایند

فکرهای اشتباهی

میگفت:

تو میتونی هرجوری که دلت می خواد راجبم فکر کنی.منم میشینم به اینکه چقدر درگیر منی میخندم

 

 

یه وقت هایی چقدر الکی فکر و ذهنمان را برای یه سری از آدمها و حرفهایشان هدر می دهیم.

مانکن خسته

امروز دلم برای مانکن پشت ویترین هم سوخت.اون هم خسته تر از همه آدم ها دست هایش زیر چونش بود و منتظر مشتری هایی که با دست نشانش بدهند و بلند ذوق کنند که وای چه لباس قشنگی و صدای غرغر بچه هایی که دلشان برای کفش های پشت ویترین غنج رفته بود . 

همه جوره نچسبی

بعضی از آدم ها وقتی می آیند توی خوابت،دقیقا به همان شدت مضخرف و دلچسب نبودنشان،توی واقعیت هستند.در حدی که هر وقت یاد خوابت می افتی ،میگی: توی خواب هم مضخرف و نچسبی

تازه بیدار شدید؟!

یعنی تا قبل از آهنگ جدیده آقای ایکس،سلبیریتی ها و دانشمندان و متخصصین علم ارتباطات نمی دانستند که سرگرمی های شبکه های اجتماعی، بی مفهوم و پر از الفاظ نامناسب هستند؟نمی دانستند که اینستاگرام پر از بلاگرهای سیزده تا نود ساله ای هست که باید در هفته دوتا ولاگ و چندتا آن باکسینگ و هزاران استوری الان دارم چکار می کنم را ببینیم؟ یعنی فکر میکردند شبکه های مجازی پر از آموزش گلدوزی و شیرینی پزی و زبان انگلیسی هست؟ 

تا الان کجای این علم ارتباطات بودید و حواستان پرت چه موضوعات مهم تری از روح و روان آدم ها بود؟

پس به جای ایراد و جنگ،بد نیست از آقای موردبحث تشکر کنیم که خیلی ها را از خواب خرگوشی بیدار کرد

دلش با خودش گرم بود.

روی صندلی کنار پارک نشسته بود و فارغ از تمام پروتکل های بهداشتی کافه گلاسه اش را می خورد و تک تک قاشق هایش را مزه مزه می کرد و زیر لب کپشنی هم می زد زیر طعم هایش.شاید هم یک دورهمی دو نفره داشتند! یک کافه گلاسه و روزمرگی گفتن هایش در گوش خدا.چقدر دلش با خودش گرم بود

خودش بود

                            دیروز آدمی را دیدم که در عین سادگی خودش بود.

برو توی غارت

احساس می کنم این روزها وارد یک میدان جنگ شده ام.یک جنگ تمام عیار بین خودم و افکارم.افکاری که بدون شک بابت بعضی از رفتارها و حرف هاست.رفتارها و حرف هایی که هم مال آدم هاست و هم مال خودم و با اینکه بارها با خودم تکرار کردم { بی خیال}،اما بی خیال گفتن هایم هم الکیست و گاهی پای دعواهایم به بیرون گود هم کشیده می شود.مثلا یک دفعه وسط جمع  به خودم می گویم: الان با این آدم چطوری رفتار کنم تا بعدا یک جمله نگوید که پر از هزارتا  کلمه بر علیه من باشد و هی نگوید فلانی اخلاق و حوصله ندارد..یا نگویند تو هیچ ارزشی نداری..یک وقت هایی دلم می خواهد بهشون بگویم: میدانید من توی ذهنم با خودم حرف می زنم و می جنگم ،توی ذهنم هزارتا موضوع را بالا و پایین میکنم و تحلیل میکنم،اون وقت شماها از آن بیرون من را براساس برداشت هایتان قضاوت میکنید.نه،صبر کنید.نمی خواهم شما را محاکمه کنم چون من هم آدم ها را از بیرون قضاوت می کنم و به اشتباه برچسب می زنم.اما راستش،من برچسب هایم را توی ذهنم می زنم و حرف هایم را روی کاغذ می زنم.کاغذی که آخرش پاره می کنم و می اندازم ته سطل زباله تا دست کسی بهش نرسد.اما بعضی از شماها انگار بلند گو دستتان گرفتید و با افتخار روی آدم ها برچسب می زنید.برچسب هایی که شنونده های محترم هم سری تکان داده و تایید می کنند که :راست میگه،فلانی اصلا اخلاق ندارد.،این برچسب ها می شوند بلای ذهنم و توی خلوتم ساعت ها با آنها خلوت می کنم و خودم را پای میز محاکمه می کشانم که : نکنند راست می گویند؟..یعنی آدمها اینقدر از من بدشان می آید؟ ..از نگاه آنها اینقدر بد هستم؟..بعد کمی آنها را پای محاکمه می کشانم و می گویم: فکر کردی خودت خیلی خوبی؟..یعنی سکوتم را می بینی و باز میگذاری پای احمق بودنم؟..

تازه وقتی با یکی درددل می کنی با چشم و ابرویی در هوا بهت می گویند: برو بابا چقدر سخت میگیری..

خوب نمی شود رفت توی غار و زندگی کرد.ما موجودات اجتماعی هستیم و بخشی از شخصیتمان در همین رفت و آمدهای اجتماعی شکل می گیرد.پس اینقدرها هم نمی شود راحت گفت بی خیال آدم ها.چون بعدش باید بروی توی غار و تنهایی زندگی کنی.به قول یک دوست این جنگ های داخلی هیچ نتیجه ای ندارد به جز بهم ریختن فکر خودم.باید بین خودم و آدم ها با رعایت اصول و احترام خط بکشم و بگویم من همین هستم .