این شب ها

نیمه های شب سجاده اش را وسط حیاط پهن می کرد.برایش مهم نبود یکی از شب های گرم و دم کرده تابستان است یا یک شب خنک و نیمه بارانی زمستان.چهارزانو روی سجاده اش می نشست و میگفت: برای حرف زدن با خدا نباید دنبال ساعت و روز خاصی بگردی،همیشه و همه جا می شه باهاش حرف زد.حتی موقع برگشتن از سرکارت توی مترو .بعد مفاتیح قدیمی اش را باز می کرد و می گفت: اما یک روزهایی را خودش خاص کرده تا به این بهانه ما فراموشکارها سراغش بیای،مثل امشب،شب لیله الرغائب.شبی که نشسته تا بگی خدا جونم و اون هم بگه جان دلم...عزیز تا دم دمای صبح باهاش حرف می زد.به قول خودش حرف های دم گوشی تا دعای بچه و نوه و در و همسایه.

می دانم از شب لیله الرغائب گذشته،اما این شب ها از اون شب های خاصی هست که میشه هر لحظه اش چهار زانو جلوی خدا نشست و باهاش حرف زد.به قول عزیز حرف های خودمان و درگوشی هایمان.همان حرف هایی که نمی شه به کسی گفت،همان دعاها و خواسته هایی که اگر به بقیه  بگیم،می خنددند و می گویند برو بابا دلت خوشه،چه فکر و خیال هایی داری.

این شب ها لا به لای حرف های خودمانیمان،بیشتر از قبل برای تمام مردم دنیا ، برای مردم خودمان و سرزمینمان و اعضای خانواده و دوست و رفیق و آدم هایی که دوستشان داریم،دعا کنیم.

دعا کنیم

اول برای سلامتی و آرامش قلب امام زمان عج

دعا کنیم 

خدا به حق حضرت زهرا و امام علی این بمیاری را از تک تک مردم دنیا،از تک تک مردم سرزمینمان و تک تک اعضای خانواده مان و دوست و رفیق و آدم هایی که دوستشان داریم دور کند و تن همگی سالم و دلمان خوش باشد.دعا کنیم برای آرامش روح و فکر و خیال هایی که این روزها همه را درگیر خودش کرده.

و دعا کنیم

خدا هیچ وقت به خودمان نسپاردمان

ان شالله

 

به بزرگی اسمش نیست

بابا شبکه را عوض کرد و گفت:

زمان جنگ اسم قحطی ترسناک تر و بزرگ تر از خودش بود.مردم زندگیشان را می کردند و وسایل مورد نیازشان را هم تهیه می کردند ولی باز شایعات و حرف های بی اساس در گوشی ، کرونا هم شده مثل قحطی ،اسمش از خودش ترسناک تر و بزرگ تر است.

بابا راست می گفت: این روزها یادمان رفته که سلامت روانی جامعه و مردم خیلی مهم هست و خیلی ها از سر حماقت یا نداشتن عقل و منطق دارند این سلامتی را به خطر می اندازند.بله کرونا یک ویروس است که نه تنها ایران که خیلی از کشورهای دنیا را درگیر خودش کرده،بله اونا هم دچار ترس شدند اما ما باید حواسمان را جمع کنیم.هر حرف و فیلم و عکسی که تو دنیای مجازی می بینیم را باور نکنیم و برای دیگران هم نفرستیم.خوشبختانه علم ثابت کرده که این ویروس خطرش از آنفولانزا کم تر است و با رعایت کمی بشتره بهداشت فردی می توانیم هم مراقب خودمان باشیم و هم مراقب دیگران.

 باور کنید ایجاد ترس و جنگ روانی توی جامعه هیچ سودی نداره و قرار نیست بابت این ترسی که بعضی ها در دل مردم ایجاد می کنند،جایزه و مدال افتخار دریافت کنند.روزهای پایانی سال،خریدهای شب عید،دید و بازدید، شب چهارشنبه سوری...لطفا با بحث های بی منطق خرابش نکنید و اینقدر حرف های دروغ نزنید.

حواستان به بچه ها و کوچیک ترها بیشتر باشه،ایجاد این ترس و توجه به حرف های بی اساس باعث میشه از الان یک ترسی توی وجودشان بشیند و تا بزرگسالی همراهشان باشد.اونا قراره از رفتارها و رف های مستقیم و غیرمستقیم ما خیلی چیزها را یادبگیرند و برای یک زندگی اجتماعی آماده بشوند.پس لطفا مراقب فکر و ذهن بچه هایمان باشیم

مانکن

روزهای اول در مقابلش مقاومت می کردم.خب دلیل اصلی ام هم این بود که اصلا از فرزاد فرزین خوشم نمی آمد.تا اینکه گول خوردم یک روز نشستم پای دیدنش،آن هم چه دیدنی ، در طی یک روز ده قسمتش را دیدم و فرزاد فرزین شد یکی از کاراکترهای باحال برایم.هرچی قسمت های سریال جلوتر می رفتند کلیت و جزئیت موضوع قصه جذاب تر می شد.موضوعی که هیچ کس این طوری بهش نگاه نکرده بود،بازیگرهایی که در نهایت اوج از پس نقش هایشان برآمده بودند،گره های قصه که به ترتیب و واضح باز میشدند،سکانس ها و دیالوگ هایی که پر از پرش و چرت گوی نبودند و....

و یک پایان متفاوت از همه سریال های ایرانی،خیلی پایان دردناکی داشت،اما نشان دهنده خلاقیت نویسنده و رها نکردن یک قسمت دیگه از از ماجرا بود.

خلاصه اینکه اگر خواستید مثل من گول بخورید و پای یک سریال ایرانی بنشینید،سراغ مانکن بروید

آدم بزرگ ها

بعضی وقت ها آدم بزرگ ها باعث ناراحتی و دل گیری های ساده کوچیک ترها و جوان ترها می شوند.آدم بزرگ هایی که یا به خاطر پست و جایگاهشان بزرگ شده اند یا به خاطر عددهای شناسنامه اشان