آلوهای خیس نخورده

از قدیم به آدم هایی که حرف توی دهنشون نمی ماند و زودی شنیده ها رو مثل اخبار سراسری در اختیار عام و خاص می گذاشتند، می گفتند { آلو توی دهنت خیس نمی خورد} آن هم چه آلویی که راه های اطلاع رسانی اش سخت تر و پیچیده تر از الان بود.باید یا تلفن را بر می داشتند و به شخص مورد نظر زنگ می زدند یا منتظر یک دورهمی خانوادگی تا کنار تازه کردن دیدارها ،حرف های انباشته شده کنج دلشان را بزنند.حالا یا پشت خط یکی میگفت الو ؟ یا شاید انفاصله صندلی هایشان با هم کیلومتری بود.

اما این روزها آلوی محترم جایشان را به بیسکوییت هایی داده که سرعت اطلاع رسانی اش از سرعت حل شدنش تو چایی عصرانه بیشتر شده و به قول قدیمی ها در ایکی ثانیه اخبار را توی گروه های خانوادگی به اشتراک می گذارند و اگر از نوشتن خسته بشوند،زودی دست مبارک را روی بلندگو می گذارند و با صدای رسا اطلاعات را با تمام جزئیات در اختیار اعضای گروه می گذارند.حالا بعضی ها با کلی هیجان پای منبر می نشینند و با ارسال سوالات دنبال دقیق ترین جزئیات می گردند که خدایی نکرده از قافله با خبران عقب نیافتند و به عده هم با فرستادن چندتا استیکر یا سکوت ته دلشان می گویند: خب ،به ما چه ربطی دارد.و می روند دنبال کارهای جالب تر

هر شخصی نگاه و باورهایش متفاوته.حتی نگاهش درباره بیسکوییت ها و آلوهای خیس نخورده و قرار نیست همه دور هم بشینند و پای حرف این آدم ها لایک بزنند.بگذارید آلوها و بیسکوییت ها گوشه لپ هایمان خیس بخورند.اینطوری بیشتر دوستمان دارند و راحتتر ساده ترین حرف هایشان را برایمان تعریف می کنند.آلوها باید وسط خورشت و بیسکوییت ها توی چایی خیس بخورند نه گوشه لپ هایمان..