ایرانی اش را می خواهم

جلوی داروخانه سیزدهم آبان از ماشین پیاده شدم،تمام مسیر توی ذهنم یک داروخانه بزرگ با کلی نیمکت چوبی و نمای قدیمی را تصور می کردم که پای نسخه ها مهر می خورد و آدم هایش با داروها از در آهنی و بزرگش بیرون می روند. هشت تا پله بالا رفتم و با یه فضای نسبتا کوچک تر از اسم و قدمتش روبرو شدم. صف پر بود از آدم هایی که با ماسک و دستکش و دفترچه های بیمه پشت سر هم ایستاد بودند .خبری از نیمکت های چوبی نبود که برعکس پر بود از صندلی های پلاستیکی و طوسی رنگی که باز آدم هایش با ماسک و دستکش رویش نشسته بودند. فقط فرق آدم های نشسته با آدم های ایستاده این بود که اونا منتظر صدای بلندگو بودند تا بگوید: شماره هفتاد بیا داروهایت را تحویل بگیر.

با هر حرکت صف و جلو رفتن آدم ها ،حرف های مسئول اون طرف باجه تو کل فضای سالن تکرار میشد:

نداریم...ایرانی اش را می خوای؟..ببین مال این شرکت را ندارم اما مشابهش را از یه شرکت دیگه دارم: بهت بدم؟...نمیدانم کی برایمان می آید.

و بعا از صدا بعضی ها نسخه مهر شده بین صندل های طوسی جایی برای نشستن می گشتند و بعضی هم راهی یک داروخانه دیگه می شدند که منم جز اون هایی بودم که راهی یک داروخانه دیگه شدم.وقتی از پله هایش اومدم پایین برگشتم و بهش گفتم:

فکر می کردم ظاهرت هم مثل عدد های سنت قدیمی هست ،اما اشکالی نداره.می دانی دعا می کنم یک روز وقتی آدم ها با نسخه پا تویت می گذارند جلوی باجه ها بایستند و بدون دل نگرانی از نبودن دارو بلند و با افتخار بگویند:

بله ایرانی اش را می خوام..نه خانم مشابه خارجی اش را نمی خوام فقط ایرانی...

و آدم های توی صف بهم بگویند:

آقا ایرانی اش بهتره،با سیستم بدن ما  و آب و هوای سرزمینمان هم خوانی داره و ارزون تر هم هست...خدا عمر با عزت بده به این جوونای مملکتمون و داروسازها که نشستن و ایرانی اش را درست کردند...بله آقا خدا پدر اونی را هم که بهشون امکانات داد را بیامرزد