برو توی غارت

احساس می کنم این روزها وارد یک میدان جنگ شده ام.یک جنگ تمام عیار بین خودم و افکارم.افکاری که بدون شک بابت بعضی از رفتارها و حرف هاست.رفتارها و حرف هایی که هم مال آدم هاست و هم مال خودم و با اینکه بارها با خودم تکرار کردم { بی خیال}،اما بی خیال گفتن هایم هم الکیست و گاهی پای دعواهایم به بیرون گود هم کشیده می شود.مثلا یک دفعه وسط جمع  به خودم می گویم: الان با این آدم چطوری رفتار کنم تا بعدا یک جمله نگوید که پر از هزارتا  کلمه بر علیه من باشد و هی نگوید فلانی اخلاق و حوصله ندارد..یا نگویند تو هیچ ارزشی نداری..یک وقت هایی دلم می خواهد بهشون بگویم: میدانید من توی ذهنم با خودم حرف می زنم و می جنگم ،توی ذهنم هزارتا موضوع را بالا و پایین میکنم و تحلیل میکنم،اون وقت شماها از آن بیرون من را براساس برداشت هایتان قضاوت میکنید.نه،صبر کنید.نمی خواهم شما را محاکمه کنم چون من هم آدم ها را از بیرون قضاوت می کنم و به اشتباه برچسب می زنم.اما راستش،من برچسب هایم را توی ذهنم می زنم و حرف هایم را روی کاغذ می زنم.کاغذی که آخرش پاره می کنم و می اندازم ته سطل زباله تا دست کسی بهش نرسد.اما بعضی از شماها انگار بلند گو دستتان گرفتید و با افتخار روی آدم ها برچسب می زنید.برچسب هایی که شنونده های محترم هم سری تکان داده و تایید می کنند که :راست میگه،فلانی اصلا اخلاق ندارد.،این برچسب ها می شوند بلای ذهنم و توی خلوتم ساعت ها با آنها خلوت می کنم و خودم را پای میز محاکمه می کشانم که : نکنند راست می گویند؟..یعنی آدمها اینقدر از من بدشان می آید؟ ..از نگاه آنها اینقدر بد هستم؟..بعد کمی آنها را پای محاکمه می کشانم و می گویم: فکر کردی خودت خیلی خوبی؟..یعنی سکوتم را می بینی و باز میگذاری پای احمق بودنم؟..

تازه وقتی با یکی درددل می کنی با چشم و ابرویی در هوا بهت می گویند: برو بابا چقدر سخت میگیری..

خوب نمی شود رفت توی غار و زندگی کرد.ما موجودات اجتماعی هستیم و بخشی از شخصیتمان در همین رفت و آمدهای اجتماعی شکل می گیرد.پس اینقدرها هم نمی شود راحت گفت بی خیال آدم ها.چون بعدش باید بروی توی غار و تنهایی زندگی کنی.به قول یک دوست این جنگ های داخلی هیچ نتیجه ای ندارد به جز بهم ریختن فکر خودم.باید بین خودم و آدم ها با رعایت اصول و احترام خط بکشم و بگویم من همین هستم .