خوبی دنیای ذهن

یک جایی خوندم که:

خوبی دنیای ذهن،نامحدود بودنش است.

من میگم:

خوبی دنیای ذهن،خصوصی بودنش است.تا وقتی که مداد را دستت نگرفتی و شروع به نوشتن نکردی ،یا دهانت را برای سخنرانی باز 

نکردی ،تمام اون افکار برای خودت و ذهنت و خدا هست.میتونی خیلی راحت و بدون دغدغه و ترس از قضاوت آدمها هرجوری دلت میخواهد

توی ذهنت تصویرپردازی کنی.جای آدما را عوض کنی،به آدمها نقش های جدید بدهی،خودت را تو لحظاتی که دوست داری تصور کنی.حتی حرفهایی را به آدمها بزنی که وقتی روبرویشان ایستادی ،سکوت میکنی

شما بگید

خوبی دنیای ذهن...