سکوتی که بعدا شکسته می شود
چقدر بده به باورهای همدیگه احترام نمی گذاریم و وقتی یک ماجرای وطنی رخ می دهد به همدیگه حمله می کنیم و قصه اصلی را فراموش می کنیم.
ترور یک دانشمند هسته ای و ناب ایرانی ،میدان جنگ ما با هم نیست.میدانی نیست تا یقه همدیگر را بگیریم و بگوییم: هی فلانی چرا وقتی استاد آواز ایان مرد پست ها و استوری هایت مشکی و پر از غم بود اما الان..
باید دست های همدیگر را بگیریم و به جهانیان بگوییم این سرزمین هم استاد آواز و موسیقی می خواهد و هم دانشمند درجه یک هسته ای.چون دانشمند هسته ای هم برای آرامش فکر و خیالش سراغ صدا و موسیقی استاد می رود و هم استاد موسیقی ایران دلش گرم است به افتخارات و بودن دانشمند هسته ای وطنش.
مهم نیست آدم ها با چه لباس و باوری باشند.مرگ و کشتن یک انسان پر از درد است و درد وقتی بیشتر می شود که آن آدم یک انسان مفید برای سرزمینش باشد.حیف از این همه رفتن های دردناک و سکوت هایی که بعدا شکسته می شود
