شاید اینجا حرف هایم را بخوانی
ساعت هایی که به تو فکر میکنم یا توی خیالم کلی ماجرا رو کنارت تصور می کنم،انگار جز زمان های زندگی ام حساب نمی شود.امروز کمی بیشتر از هر روز بهت فکر کردم،اما یک جور دیگه.
می دانی سر نماز صبح بی دلیل یا با دلیل زد به سرم که چه اصراریه که توام باید از من خوشت بیاید.به قول یکی از بچه ها { آخه تو خیلی از خودت توی پیج عکس نمیگذاری یا توی گفتگوهای جنس مخالف بلبل نیستی و بابت هر موضوعی برای اون یا دوستاش کامنت نمی گذاری}
خب راست میگه.من فقط مثل یه رهگذر توی پیج و لا به لای نوشته هایت راه می روم.آرام و بی صدا.ببین نمیگم کارم درسته و اگر همین طوری ادامه بدهم مرغ از قفس نمی پره، خب راستش بلد نیستم..بلد نیستم مخت را بزنم. به قول همان دوست این روزها تا دلبری کردن و عشوه گری بلد نباشی،نمی توانی مخ شخص مورد نظر را بزنی..میدانی شاید دارم خیلی مثبت فکر میکنم اما خب توام آدم اون شکلی نیستی.یعنی این همه دختر اطرافت هست اما..شاید هم هستی و من بی خبرم..شاید اصلا الان دلت پیش یکی دیگه هست و اون پا نمی دهد
بگذار یه چیز بامزه برایت تعریف کنم،یک وقت هایی اینقدر توی خیالم واقعی هستی و جایت توی زندگی ام پر رنگ شده که وقتی توی بحث های خانوادگی یک حرفی پیش میاد که توام اتفاقا درباره اش یک پست یا استوری گذاشتی،زودی میگم : راستی یکی از دوستای ما هم... بعد کله ام را تکان می دهم و میگم: خب دختر بگو یکی از آدم هایی که توی اینستا می شناسمش. به قول همون دوستم فکر کنم خل شدیم و خبر نداریم،یا شاید عاشق شدیم و توهم زدیم
وقت هایی که از دست خودم و این کارهایم خسته می شوم و کسی را سراغ ندارم تا بدون نصیحت ها و نگاه های عاقل اندر سفیهش به حرف هایم گوش کند،زودی سراغ خدا می روم و بهش میگم:تو تنها کسی هستی که از این خل بازی های من باخبری و بهم نمی خندی و نمیگویی خیلی احمقی.بعد چهار زانو جلویش می نشینم و بهش میگم: اگر تو بخواهی همه ناممکن ها ممکن می شود.
